Την ευτυχία πρώτη φορά τη νιώθω,
στο πλάι σας το γλυκό κι είστε δικές μου,
αγαπημένες και σ’ εμέ, τον πόθο
και των τριών να δάμαζα, καλές μου.
Αληθινές, γιατ’ είστε, με ποθείτε
και σας ποθώ σαν φυσική αρμονία,
σαν πρωτόπλαστος, σαν Ανταίος, σαν Ήρως,
επάνω απ’ την αντρίκεια μου μανία.
Υγεία μού δίνει η γενναία ορμή σας,
μου πλαταίνει τα στήθη, μ’ αντρειεύει.
κι αν στις κραυγές του Πόθου, στο φιλί σας
ξεχειλούσα, η ιδέα με μαγεύει.
Σαν στοιχείο, απ’ τους δρυμούς που πνέει
πνεύμα του Ανέμου, να χυθώ στις κλίνες,
μαζί σας ένα να γινώ κι οι Ωραίοι
στων Αιώνων να μ’ ανυμνούν τις δίνες.
Τ’ όνειρο της Ζωής Μου, της Ζωής Σας,
ω! να γινόμουν για πολύ κι αιώνια,
ο θρίαμβός μου να ’σαστε, δική σας
η δόξα, που τα χείλη μας –αηδόνια
να μελωδούν παντοτινά κουαρτέτο,
που τίποτα ποτέ να μη χωρέσει
σε ύφος οργίων, λαχανιασμών καρνέτο
φιλί επιγλωσσιτό, χυμών η βρύση.
Κι ύστερα, τη μια χαρωπή φιλία
μια στοργική αγάπη, σφραγισμένη
με φυσική την αίσθηση, ομιλία
που τρέμει, στην ενθύμηση δοσμένη.
~
Δημοσιεύτηκε στην αθηναϊκή εφημερίδα «Πρόοδος» στις 23 Ιουνίου 1926, με υπέρτιτλο «Το τελευταίο ποίημα του Φιλύρα» και κατακλείδα «(Ανέκδοτον)». Συνοδευόταν από σκίτσο του Φιλύρα, με υπογραφή Σ.Α. Εκτός λάθους, πρόκειται για την πρώτη από τις δύο συνεργασίες του Φιλύρα με αυτή τη μάλλον βραχύβια εφημερίδα που τους πρώτους μήνες της ζωής της (εκδόθηκε τον Μάιο του 1926) είχε αξιόλογη λογοτεχνική ύλη (συνεργάτης ήταν, μεταξύ άλλων, ο Κ. Βάρναλης με αισθητικά και ταξιδιωτικά άρθρα).
Ο Ρώμος Φιλύρας (Κιάτο Κορινθίας, 1888 – Αθήνα, 1942) ήταν ποιητής και
δημοσιογράφος. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ιωάννης (Γιάγκος) Β.
Οικονομόπουλος. Στην ποίησή του διαφαίνεται η πρόθεσή του να
χρησιμοποιήσει νέες λυρικές φόρμες αλλά και φραστικούς νεωτερισμούς, ενώ
δεν λείπουν η μουσικότητα και ο ρομαντισμός. Συχνά στα ποιήματά του
υπάρχει η αίσθηση της πικρίας και της απογοήτευσης, των ματαιωμένων
προσδοκιών, που απορρέει από την προσποιητή ευθυμία των πρόσκαιρων
απολαύσεων, η οποία γίνεται αντιληπτή ως σπατάλη και στέρηση εσωτερική. Η
δυσαρμονική αυτή αίσθηση εκφράζεται, όχι με τον υψωμένο τόνο των
ποιητών που είχαν επηρεαστεί από τον Παλαμά, αλλά με λεξιλόγιο
καθημερινό, το οποίο ενίοτε αποκλίνει από την καθιερωμένη ποιητική
γλώσσα. Πέρασε πολλές περιπέτειες και μεταπτώσεις σ' όλο τον υγιή του βίο.
Το 1920, συνεπεία αφροδίσιου νοσήματος, άρχισε να εμφανίζει προβλήματα
στην ψυχική του υγεία. Το 1927 κλείστηκε στο Ψυχιατρείο, όπου παρέμεινε
μέχρι τον θάνατό του. Δε σταμάτησε να γράφει, άλλοτε καλά και στρωτά κι
άλλοτε παντελώς αλλοπρόσαλλα ποιήματα, τα οποία έγραφε σε χαρτί του
ψυχιατρείου και τα χάριζε αφειδώς στους επισκέπτες. Πέθανε στις 9
Σεπτεμβρίου 1942 στο Δρομοκαΐτειο Θεραπευτήριο. [Βιογραφία]
