Γιώργος Θέμελης, «Θεσσαλονίκη - ΙΙ. Μεσονύχτιο»

Ασύμμετρες διαστάσεις, ευρυχωρία κενού χώρου.
Εκεί κατά το Τελωνείο, στην άκρη του λιμανιού.
Καθίσματα οικτρά, υπολείμματα λεηλασίας,
Σα να σου λένε τρίζοντας μη μας αγγίζεις.

Γκαρσόνια αμίλητα και σαν ξυλένια.

Σταματημένα ρολόγια που χτυπούν μεσάνυχτα.

Δεν πάνε τώρα εκεί ψυχές, μα κάτι της Νύχτας.

Ζαρώνουν μες στα ρούχα τους σα να κρυώνουν,

Σα να φοβούνται και γλιστρούν, ξεφεύγουν απ’ το βλέμμα τους.

Μπορεί κανείς να δραπετεύει αθόρυβα

Αφήνοντας την ψυχή του σ’ ένα τραπέζι:

Να σκύβει και να σιωπά – να πίνει και να καπνίζει.

Μπορεί να εξαφανιστεί απ’ το πρόσωπο και να μην είναι,

Ένας νεκρός που υποκρίνεται τον κοιμισμένο.

Πίσω μας ένας μεγάλος, παλαιός καθρέφτης,

Φτωχά, χρωματιστά λαμπιόνια κάποιας γιορτής,

(Παλαιάς δόξας χορού μεταμφιεσμένων.)

Ξεθωριασμένα, περίλυπα και νυσταλέα.

Σε παίρνουν μ’ όλα ταύτα, δεν μπορείς

Να ξεφύγεις, σε τραβούν μαζί με τον παλαιό καθρέφτη, τόσο εκεί

Τυφλό, να πει κανείς, στραμμένο μέσα πρόσωπο.

Ώρες αργές ανάμεσα σε τόση ευρυχωρία,

Οκνές, δυσκίνητες, σέρνοντας πίσω – πλάνο.

Φτάνοντας τέλος οι μεσονύχτιες –παλιές κυρίες

Αριστοκρατικές γριές, τρικλίζοντας μέσα σου– γύρω σου,

Συνοδεία ψυχές μες απ’ τη νύχτα,

(Την Κάτω – Νύχτα), σκοτεινές σαλεύουν οι επιφάνειες,

Ακούγονται κρότοι, ακούγονται σιωπές,

Φουσκαλίδες λάμψεις σπάνοντας επάνω στο γυαλί.

Κάνεις να σηκωθείς, σε δένει μια πέτρα.

~

Από τη συλλογή Συνομιλίες (1953)

πηγή

 

Ο Γιώργος Θέμελης (Σάμος, 1900 - Θεσσαλονίκη, 1976) ήταν ποιητής, δοκιμιογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Το όνομα του συνδέθηκε με τη Θεσσαλονίκη όπου και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Θεωρείται η πνευματική του πατρίδα αφού εκεί διαμορφώθηκε η ποιητική του προσωπικότητα. Ως φιλόλογος δίδαξε στο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης βρίσκοντας απήχηση σε πολλές γενιές μαθητών του, ειδικά στο μάθημα των νέων ελληνικών . Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας και Μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος από την ίδρυση του το 1961 έως το 1965. Η ποιητική πορεία του Θέμελη ξεκινάει ουσιαστικά με τον πόλεμο και τη κατοχή. Όλα τα προηγούμενα γραπτά του ανήκουν στην προϊστορία του. Τότε μυήθηκε στα νεότερα πολιτικά ρεύματα από τον πρωτοποριακό κύκλο του περιοδικού «Κοχλίας». Ορισμένα ποιήματά του μελοποιήθηκαν από τον Σταύρο Κουγιουμτζή (ενδεικτικά: Το πρώτο περιστέρι, Μ' έκοψαν με χώρισαν στα δυο, Πάσχα των Ελλήνων, Σαν ένα αστέρι).