Μαρία Πολυδούρη, «Αφιέρωση»

Γατούλα, με της ράτσας σου χαμένα τα σημάδια,
αδιάφορη, παράξενα ψυχρή
και κάποτε που μοιάζεις θλιβερή,
τι τριγυρνάς σα φάντασμα στην πλάση μας την άδεια;

Είνε γιατί δε βρέθηκες σε κύριο κανένα,
να παίρνης από χέρι την τροφή
και σούλειψε έτσι εκείνη σου η κρυφή
χαρά, πως κάποιος νιάζεται φτωχούλα μου για σένα;

Ή μήπως τάχα γνώρισες δω μέσα το μοιραίο
και τη φιλοσοφία την πικρή;
Μαντεύω πως ακόμα είσαι μικρή
και θα μπορούσες εύκολα νάσουνα κάτι ωραίο.

Κι’ όμως σε βλέπω αδιάφορη στον έρωτα κι’ ακόμα
και στα τυχαία παιδιά σου βαρετή.
Πως να το μάθω το άδικο «γιατί»
που έπνιξε τη φωνίτσα σου μέσ’ στο κλειστό σου στόμα;

Σε διώχνει και το χάδι μου κ’ η φιλική μιλιά μου.
Είσαι όλη τόλμη κι’ όλη δισταγμό.
Το νοιώθω, καθώς μπαίνεις, και κρεμώ
ευγενική κι’ αδιάφορη στους τοίχους τη ματιά μου.

Έρχεσαι σαν υπόσχεση, πάντα την ίδια ώρα
και κάθεσαι με μιαν ιερή σιγή.
Αν σηκωθείς, «για τίποτε στη γη»
δε σε κρατώ. σα να κινάς για των νεκρών τη χώρα.

~

Ηχώ στο Χάος (1929)