Κώστας Καρυωτάκης, «Θάνατοι»

Εἶναι ἄνθρωποι ποὺ τὴν κακὴν ὥρα
τὴν ἔχουν μέσα τους.
Χεράκια ποὺ κρατώντας τὰ τριαντάφυλλα
κι ἀπ' τὴ χαρὰ ζεστὰ τῶν φιλημάτων,
χεράκια που κρατώντας τὰ τριαντάφυλλα
χτυπήσατε τὶς πόρτες τῶν θανάτων·
ματάκια μου ποὺ κάτι τὸ εδιψάσατε
καὶ διψασμένα ἐμείνατε ποτήρια,
ματάκια μου ποὺ κάτι τὸ ἐδιψάσατε
κι ἐμείνατε κλεισμένα παραθύρια·
ὤ, πού' χατε πολλὰ νὰ εἰπεῖτε, στόματα,
κι ὁ λόγος σας ἐδιάλεξε για τάφο,
ὤ, πού' χατε πολλὰ νὰ εἰπεῖτε, στόματα,
καὶ τὸν καημὸ δὲν εἴπατε ποὺ γράφω·
μάτια, χεράκια, στόματα, ἱστορῆστέ μου
τὸν πόνο κάποιας ὥρας, κάποιου τόπου
μάτια, χεράκια, στόματα, ἱστορῆστέ μου
τὸν Πόνο τῶν Πραγμάτων καὶ τοῦ Ἀνθρώπου.

~

Ποιητική συλλογή: 'Ο Πόνος του Ανθρώπου και των Πραμάτων'  (1919)