Κωστής Παλαμάς, «Η ελιά»

 Είμαι του ήλιου η θυγατέρα 

η πιο απ’ όλες χαϊδευτή. 

Χρόνια η αγάπη του πατέρα 

σ’ αυτόν τον κόσμο με κρατεί.  

Όσο να πέσω νεκρωμένη,

αυτόν το μάτι μου ζητεί· 

είμ’ η ελιά η τιμημένη.

Δεν είμ’ ολόξανθη, μοσχάτη

τριανταφυλλιά ή κιτριά· 

θαμπώνω της ψυχής το μάτι, 

για τ’ άλλα μάτια είμαι γριά. 

Δε μ’ έχει αηδόνι ερωμένη, 

μ’ αγάπησε μία θεά· 

είμ’ η ελιά η τιμημένη.

  Όπου κι αν λάχω κατοικία 

δε μ’ απολείπουν οι καρποί· 

ώς τα βαθιά μου γηρατεία 

δε βρίσκω στη δουλειά ντροπή· 

μ’ έχει ο Θεός ευλογημένη, 

κι είμαι γεμάτη προκοπή· 

είμ’ η ελιά η τιμημένη.

Φρίκη, ερημιά, νερά και σκότη, 

τη γη εθάψαν μια φορά· 

πράσινη αυγή με φέρνει πρώτη 

στο Νώε η περιστερά· 

όλης της γης είχα γραμμένη 

την εμορφιά και τη χαρά· 

είμ’ η ελιά η τιμημένη.

Εδώ στον ίσκιο μ’ αποκάτου 

ήρθ’ ο Χριστός ν’ αναπαυθεί, 

κι ακούστηκ’ η γλυκιά λαλιά του 

λίγο προτού να σταυρωθεί· 

το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη, 

έχει στη ρίζα μου χυθεί·  

είμ’ η ελιά η τιμημένη.
1882

~
από το βιβλίο: Kωστής Παλαμάς, 

Άπαντα, A΄, Mπίρης χ.χ.

πηγή 

 

Ο Κωστής Παλαμάς (Πάτρα, 1859 - Αθήνα, 1943) ήταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός της λογοτεχνίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη και ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης. Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, πρωτοπόρος, μαζί με τον Νίκο Καμπά και τον Γεώργιο Δροσίνη, της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής (ή Παλαμικής) σχολής. Η κηδεία του έμεινε ιστορική, καθώς μπροστά σε έκπληκτους Γερμανούς κατακτητές, χιλιάδες κόσμου τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία, στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο. Η οικία του Παλαμά στην Πάτρα σώζεται ως σήμερα στην οδό Κορίνθου 241. [Βιογραφία]