Νίκος Καββαδίας, «Σπουδὴ θαλάσσης»

Αγνάντευε απ’ το κάσσαρο τη θάλασσα ο «Πυθέας»
κι όλο δεξιά και αριστερά σκουντούφλαγε βαριά.
Κι απάνω στο άρμπουρο, ο μουγγός, ο γιος της Δωροθέας,
είχε κιαλάρει δυο γυμνές γυναίκες στη στεριά.

Τότε στην Πίντα κλέψαμε του Αζτέκου την κορνιόλα.
Τραγίσιο δέρμα το κορμί και μέσαθε πουρί.
Φορτίο ποντίκια και σκορπιοί τσιφάρι, στα πανιόλα.
Στο Πάλος κουβαλήσαμε το αγιάτρευτο σπυρί.

Και προσκυνώντας του μεγάλου Χάνου τ’ αποκείνα

καβάλα στις μικρόσωμες Κινέζες στις πιρόγες,

– μετάξι ανάριο τρίχωμα, τριανταφυλλένιες ρώγες –

φέραμε κείνον τον κλεμμένο μπούσουλα απ’ την Κίνα.

Δεμένα τα ποδάρια μας στου Πάπα τις γαλέρες

κουρσεύαμε του ωκεανού τα πόρτα ή τα μεσόγεια.

Σπέρναμε όπου περνούσαμε πανούκλα και χολέρα

μπερδεύοντας με το τρελό μας σπέρμα όλα τα σόγια.

Όπου γυναίκα, σε ναούς, καλύβα ή σε παλάτι,

σε κάσες με μπαχαρικά ή πίσω από βαρέλια,

μας καθαρίζαν τις παλιές πληγές από το αλάτι,

πότε ντυμένες στα χρυσά και πότε στα κουρέλια.

Απίκου πάντα οι άγκυρες και οι κάβοι πάντα ντούκια.

Ορθοί πάντα κι αλύγιστοι στην ανεμορριπή,

μασώντας, σαν τα ζωντανά, μπανάνες και φουντούκια,

κατάβαθα πιστεύοντας: αμάρτημα η ντροπή.

Στα όρτσα να προλάβουμε. Τραβέρσο και προχώρα.

Να πάμε να ξοδέψουμε την τελευταία ριξιά

σε κείνη την απίθανη σ’ όλο τον κόσμο χώρα

που τα κορίτσια το ‘χουνε στα δίπλα ή και λοξά.

19.01.1975

~

Τραβέρσο (1975)