Κώστας Καρυωτάκης, «Πολύμνια»

Ψεύτικα αἰσθήματα
ψεύτη τοῦ κόσμου!
Μὰ τὸ παράξενο
φῶς τοῦ ἔρωτός μου
φέγγει στοῦ σκοτεινοῦ
δρόμου τὴν ἄκρη:
Μὲ τὸ παράπονο
καὶ μὲ τὸ δάκρυ,
κόρη χλωμόθωρη

μαυροντυμένη.

Κι εἶναι σὰν αἴνιγμα,

καὶ περιμένει.

Λάμπει τὸ βλέμμα της

ἀπ᾿ τὴν ἀσθένεια.

Σάμπως νὰ λιώνουνε

χέρια κερένια.

Στ᾿ ἄσαρκα μάγουλα

πῶς ἔχει μείνει

πίκρα τὸ νόημα

γέλιου ποὺ σβήνει!

Εἶναι τὸ ἀξήγητο

τὸ μικροστόμα

δίχως τὸ μίλημα,

δίχως τὸ χρῶμα.

Κάποια μεσάνυχτα

θὰ σὲ ἀγαπήσω,

Μοῦσα. Τὰ μάτια σου

θᾶν τὰ φιλήσω,

νά ῾βρω γυρεύοντας

μὲς στὰ νερά τους

τὰ χρυσονείρατα

καὶ τοὺς θανάτους,

καὶ τὴ βασίλισσα

λέξη τοῦ κόσμου,

καὶ τὸ παράξενο

φῶς τοῦ ἔρωτός μου.

~

 Ποιητική συλλογή: 'Νηπενθή'  (1921)