Γιορτάζαμε σαν των Θεοφανίων τη γιορτή
Των ραντεβού μας την κάθε στιγμή,
Οι δυο μας στον κόσμο μονάχοι. Ήσουν πιο θαρραλέα,
Πιο ανάλαφρη κι από πουλιού φτερούγα,
Ανέβαινες τη σκάλα σαν τρελή,
Έτρεχες και μ' οδηγούσες με χαρά
Μεσ' απ' τις υγρές τις πασχαλιές
Στην άλλη άκρη του καθρέφτη.
Σαν ήρθε η νύχτα, ήταν για με αγαλλίαση
Χαρισμένη. Του ιερού οι πύλες ορθάνοιχτες
Και στο σκοτάδι φώτιζε απαλά
Κι αργά έγερνε η γύμνια σου,
Και ξυπνώντας "Ας είσαι ευλογημένη"
Αναφώνησα, κι ήξερα ότι η ευλογία τούτη
Παράτολμη ήταν. Κοιμόσουν, κι απ' τα βλέφαρα
Του σύμπαντος του γαλανού αγγιγμένη
Απλωνόταν σε σένα απ' το τραπέζι η πασχαλιά
Και τα γαλαζοταραγμένα βλέφαρα ήσυχα ήταν
Και ζεστό το χέρι σου απλωνόταν γαλήνια.
Βουερά ποτάμια χτυπούσαν μες στο κρύσταλλο,
Βουνά προβάλλαν στην ομίχλη, θάλασσες αχνοφέγγαν
Και συ κρατούσες την υδρόγειο στην παλάμη
Κρυσταλλένια και κοιμόσουν στο θρόνο
Και - Θεέ μου! - ήσουν δικιά μου.
Ξύπνησες και μεταμόρφωσες
τις καθημερινές μας κουβέντες,
Κι ο λόγος παντοδύναμος ξεχείλισε.
Μίλησες κι η λέξη "εσύ" πλάτυνε
Και "βασιλιάς" βρήκε νέο νόημα.
Όλα στον κόσμο μετουσιώθηκαν μεμιάς,
Ακόμη και πράγματα καθημερινά - λεκάνη, βάζο -
Όταν στεκόταν ανάμεσά μας σαν φρουρός,
Σκληρό σαν μέταλλο απλωμένο το νερό.
Βαδίζαμε στ' άγνωστο αντάμα.
Μπροστά μας αντικατοπτρισμοί θαρρείς,
Πόλεις χτισμένες ως εκ θαύματος,
Άγρια μέντα έγερνε κάτω απ 'τα πόδια μας,
Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας,
Τινάζοντας τα ψάρια πάνω απ ' το νερό,
Και μπρος στα μάτια μας ξετυλιγόταν ο ουρανός...
Όταν η μοίρα μας πήρε το κατόπι,
Παράφρονας με το ξυράφι στο χέρι.
~
(Από τη συλλογή Λευκή Μέρα)
"Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας"
Εκδόσεις ΕΛΕΓΕΙΑ, Μάρτιος 2007
απόδοση: Χρήστος Κολτούκης
Των ραντεβού μας την κάθε στιγμή,
Οι δυο μας στον κόσμο μονάχοι. Ήσουν πιο θαρραλέα,
Πιο ανάλαφρη κι από πουλιού φτερούγα,
Ανέβαινες τη σκάλα σαν τρελή,
Έτρεχες και μ' οδηγούσες με χαρά
Μεσ' απ' τις υγρές τις πασχαλιές
Στην άλλη άκρη του καθρέφτη.
Σαν ήρθε η νύχτα, ήταν για με αγαλλίαση
Χαρισμένη. Του ιερού οι πύλες ορθάνοιχτες
Και στο σκοτάδι φώτιζε απαλά
Κι αργά έγερνε η γύμνια σου,
Και ξυπνώντας "Ας είσαι ευλογημένη"
Αναφώνησα, κι ήξερα ότι η ευλογία τούτη
Παράτολμη ήταν. Κοιμόσουν, κι απ' τα βλέφαρα
Του σύμπαντος του γαλανού αγγιγμένη
Απλωνόταν σε σένα απ' το τραπέζι η πασχαλιά
Και τα γαλαζοταραγμένα βλέφαρα ήσυχα ήταν
Και ζεστό το χέρι σου απλωνόταν γαλήνια.
Βουερά ποτάμια χτυπούσαν μες στο κρύσταλλο,
Βουνά προβάλλαν στην ομίχλη, θάλασσες αχνοφέγγαν
Και συ κρατούσες την υδρόγειο στην παλάμη
Κρυσταλλένια και κοιμόσουν στο θρόνο
Και - Θεέ μου! - ήσουν δικιά μου.
Ξύπνησες και μεταμόρφωσες
τις καθημερινές μας κουβέντες,
Κι ο λόγος παντοδύναμος ξεχείλισε.
Μίλησες κι η λέξη "εσύ" πλάτυνε
Και "βασιλιάς" βρήκε νέο νόημα.
Όλα στον κόσμο μετουσιώθηκαν μεμιάς,
Ακόμη και πράγματα καθημερινά - λεκάνη, βάζο -
Όταν στεκόταν ανάμεσά μας σαν φρουρός,
Σκληρό σαν μέταλλο απλωμένο το νερό.
Βαδίζαμε στ' άγνωστο αντάμα.
Μπροστά μας αντικατοπτρισμοί θαρρείς,
Πόλεις χτισμένες ως εκ θαύματος,
Άγρια μέντα έγερνε κάτω απ 'τα πόδια μας,
Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας,
Τινάζοντας τα ψάρια πάνω απ ' το νερό,
Και μπρος στα μάτια μας ξετυλιγόταν ο ουρανός...
Όταν η μοίρα μας πήρε το κατόπι,
Παράφρονας με το ξυράφι στο χέρι.
~
(Από τη συλλογή Λευκή Μέρα)
"Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας"
Εκδόσεις ΕΛΕΓΕΙΑ, Μάρτιος 2007
απόδοση: Χρήστος Κολτούκης
