Ζωή Καρέλλη, «Χορικό»

Εσύ πού ξεκινάς απ’ τ’ άγνωστο,
δύναμη αβάσταχτη πού μας βαστάς,
τα πιο ανόμοια κυβερνάς μαζύ τα σ
έρνεις και τα φέρνεις από μακρυά,
εσύ τα Οδηγείς προς τη συνάντηση.
Απάντηση δική μας δε ζητάς, εσύ τη
θέληση και το μυαλό ποτίζεις, την
άρνηση νικάς, σμίγεις όσα
εχθρεύονται και τα εμπόδια

καταλύεις, με τίποτα δε σταματάς.

Μας τυραννάς κι’ δμοις οΰτ’ ή χαρά

ουΥ ή ευφροσύνη, ποτέ ή γαλήνη τη

δική σου δε θα φτάσει δύναμη.

Γίνεται η ζωή μας η αδύναμη

ακέρια επιμονή, εσύ σαν το ζητάς.

Ακατανίκητη εσύ, του κόσμου

μυστική προσπάθεια, η αχάλαστη και

νίκη στου θανάτου την επιβολή,

ευλογημένη ώρα υπέροχη, ξεχωριστή,

ποιος στην ορμή σου αντέχει; Ποιος

ειν’ εκείνος πού μπορεί να πει σαν τον

κατέχ’ η δόξα σου, πώς από σένα δεν

υπάρχει και, για σένα δεν υπάρχει;

Χάρη ανήσυχη κι’ ανένδοτη,

εσύ τα πάντα δίνεις κι’ εσύ

τα δέχεσαι, αρχή εσύ

και σαν επιστροφή ακόμα,

στροφή μαζύ και σταθερότητα

ακίνητη.

Με σένα σβήνει ο χωρισμός

που τους ανθρώπους αφανίζει

κι’ η σημασία σου εκείνον τον καϋμό

καταλαγιάζει που σώμα και ψυχή

αλαλιάζει σε μυστικό και φανερό παλμό,

δεχόμαστε τον ορισμό κι’ όταν

παλεύουμε, σε θέλουμε κι’ όταν

γυρεύουμε από σε ν’ απαλλαχτούμε,

ακόμα πιο πολύ σ’ αποζητούμε και

σένα έχουμε οδηγό!

Τη φτώχεια παραλλάζεις, την ασκήμια μας,

μεσ’ απ’ τα μάτια μας αλλιώς κοιτάζεις.

Συντρίμι αν είμ’ εγώ κι’ απομεινάρι

συνέρχομαι και να αισθανθώ

μπορώ την πάσαν αρμονία.

Μέθη οξύτατη που δεν την φτάνει

καμμιά συμφωνία γνωστική.Κατάφαση

μοναδική συναίνεση,παντοτεινή νεότητα,

συ ο ρυθμός και της ζωής το ρεύμα

το αλάθητο, ο αριθμός ο ένας και διπλός.

Εσύ που είσαι η μοναδική υπερβολή,

μας αψηλώνεις καιπροβαίνουμε,

στην αδυσώπητη στιγμή μας

της υπακοής, εκείλυγίζεις την πασά

θέληση μας.Όταν ολόκληρος

ο άνθρωπος δεν ξέρει να δεχτεί

αληθινό το κάλεσμα, που φαίνεται

γνωστό και. πάντα είναι το πιο κρυφό

κι’ όσο κρυμμένο, τόσο πιο αδάμαστο

κι’ απείραχτο κι’ αμείλικτο και θαυμαστό,

σημαδεμένος μένει, στερημένος

από το δώρο της ζωής το αδιάλλακτο

και το πιο διαλεχτό.

πηγή 

 

Η Ζωή Καρέλλη (Θεσσαλονίκη, 1901 - 1998) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια και θεατρική συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μεταφράστρια. Ασχολήθηκε με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και τη μουσική και παρακολούθησε μαθήματα Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μετά το 1944 ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου. Πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο των ελληνικών γραμμάτων το 1935 από τις στήλες του περιοδικού Το 3ο μάτι, όπου δημοσίευσε το πεζογράφημα Διαθέσεις. Το 1937 πρωτοδημοσίευσε ποίημά της (Φετεπουρσικρί) στο περιοδικό Μακεδονικές Ημέρες. Εξέδωσε δώδεκα ποιητικές συλλογές, πέντε θεατρικά έργα και πολλά δοκίμια, ενώ πολλά κείμενά της βρίσκονται δημοσιευμένα σε λογοτεχνικά περιοδικά, όπως τα Φιλολογικά Χρονικά, Νέα Εστία, Μακεδονικά Γράμματα, Μορφές, Ο Αιώνας μας, Σημερινά Γράμματα, Καινούρια Εποχή, Πνευματική Κύπρος, Νέα Πορεία. Υπήρξε μέλος του κύκλου του περιοδικού Κοχλίας της Θεσσαλονίκης. Ποιήματά της μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες. Ασχολήθηκε επίσης με τη λογοτεχνική μετάφραση, κυρίως έργων του Τόμας Έλλιοτ. Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη ποιητική συλλογή Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα και το Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τα Ποιήματα 1940-1973. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ως το 1981) και της Ακαδημίας Αθηνών (1982). Στο ποιητικό έργο της Ζωής Καρέλλη, αποτέλεσμα της δημιουργικής αφομοίωσης της ελληνικής (αρχαίας και νέας) και ευρωπαϊκής λογοτεχνικής παράδοσης, κυριαρχούν ο εσωτερικός λόγος και η υπαρξιακή αγωνία, εκφρασμένη στο πλαίσια των συνδυασμών γυναικείας ευαισθησίας και διανόησης, ελληνικότητας και ανθρωπισμού και μιας “ανοίκειας” θεματικής και ποιητικής γραφής. Την προβληματική της ποίησής της μετέφερε και στα θεατρικά της έργα. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το δοκιμιακό της έργο κυρίως γύρω από τη λογοτεχνία και το θέατρο.