Κωνσταντίνος Πέτρου Καβάφης, «Το 25ον έτος του βίου του»

 Πηγαίνει στην ταβέρνα τακτικά
που είχανε γνωρισθεί τον περασμένο μήνα.
Ρώτησε· μα δεν ήξεραν τίποτε να τον πουν.
Από τα λόγια των, κατάλαβε πως είχε γνωρισθεί
μ’ ένα όλως άγνωστο υποκείμενον·
μια απ’ τες πολλές άγνωστες κ’ ύποπτες
νεανικές μορφές που απ’ εκεί περνούσαν.
Πηγαίνει όμως στην ταβέρνα τακτικά, την νύχτα,
και κάθεται και βλέπει προς την είσοδο·

μέχρι κοπώσεως βλέπει προς την είσοδο.

Ίσως να μπει. Aπόψ’ ίσως ναρθεί.

Κοντά τρεις εβδομάδες έτσι κάμνει.

Aρρώστησεν ο νους του από λαγνεία.

Στο στόμα του μείνανε τα φιλιά.

Παθαίνεται απ’ τον διαρκή πόθον η σάρκα του όλη.

Του σώματος εκείνου η αφή είν’ επάνω του.

Θέλει την ένωσι μαζύ του πάλι.

Να μην προδίδεται, το προσπαθεί εννοείται.

Μα κάποτε σχεδόν αδιαφορεί.—

Εξ άλλου, σε τι εκτίθεται το ξέρει,

το πήρε απόφασι. Δεν είν’ απίθανον η ζωή του αυτή

σε σκάνδαλον ολέθριο να τον φέρει.
(1925)

πηγή - ανάλυση