Πωλ Βερλαίν (Paul Verlaine), «Ξεχασμένοι σκοποί»

 Μου κλαίει ψιχάλα στην καρδιά
καθώς στην πόλη σιγοβρέχει.
Τι να’ ναι τούτη η ανημποριά
που μου ναρκώνει την καρδιά;
Γλυκό τραγούδι της βροχής
στις στέγες πάνω και στο χώμα.
Στη στεναχώρια μιας ψυχής
ω εσύ τραγούδι της βροχής!
Κάτι θρηνεί χωρίς αιτία
στην καρδιά τούτη που λιγώνει.
Πως έτσι; Καμιά προδοσία;

Η θλίψη αυτή δεν έχει αιτία.

Και είν’ ο μεγάλος πόνος ίσως

το να μην ξέρω γιατί μόνος,

χωρίς αγάπη, δίχως μίσος,

μέσα μου υπάρχει τόσος πόνος.

~

Μετάφραση: Αλέξανδρος Μπάρας

πηγή