Γκαμπριέλα Μιστράλ (Gabriela Mistral), «Το μαρτύριο»

Καρφωμένο στη σάρκα μου φέρνω από χρόνια
Ζεστό μαχαίρι,
Ένα πελώριο στίχο που αφρίζει σαν το κύμα
Του αρχιπελάγους.
Φιλοξενώντας τον τυφλά, τα σωθικά μου σφάζει
Το μεγαλείο του.
Με το φτωχό αυτό στόμα που τόσα ψέματα είπε
Πώς να τον τραγουδήσω;
Τα τριμμένα, ξεχασμένα λόγια των ανθρώπων
Δεν έχουν την φλόγα
Της ζωντανής, της πύρινης γλώσσας που μέσα τους
Λαμπαδιάζει.
Σαν ένα βρέφος, με τον ορό του αίματος μου
Τον ανατρέφω
Και ποτέ ένα βρέφος δεν βύζαξε τόσο αίμα
Από ένα γυναικείο στήθος!
Ανελέητο δώρο, ατέλειωτο καψάλισμα,
Και μια οιμωγή..
Αυτός που τον έμπηξε βαθιά στα σωθικά μου
Ας με σπλαχνιστεί!

~

Νέα Εστία τεύχος 1034 1 Αυγούστου 1970

Απόδοση: Γ.Δ Χουρμουζιάδης

πηγή