Γκαμπριέλα Μιστράλ (Gabriela Mistral), «Ερωτεύομαι»

Πάει ελεύθερος στο αυλάκι, φτερουγίζει στον αέρα,
πάλλει ζωντανός στον ήλιο, πιάνεται μες στον πευκιά.
Δεν φελάει να τον ξεχάσεις όπως μια κακιά σκέψη, θα πρέπει να τον ακούσεις.
Μιλάει γλώσσα από μπρούτζο και μιλάει γλώσσα πουλιού,
ικεσίες δειλές, παραγγέλματα της θάλασσας
Δεν αξίζει να του θυμώσεις, να του συνοφρυωθείς, πρέπει να τονε κοιμίσεις!
Έχει χαρακτήρα αφέντη, λόγια δεν τον μαλακώνουν,
γρατζουνάει ανθογυάλια κι ανοίγει βαθιά παγόβουνα.
Δε φελάει να του πεις: δεν μπορείς να τον κοιμίσεις: πρέπει να του δώσεις στέγη!
Έχει φίνες πανουργίες σε λεπτά αντίγραφα, επιχειρήματα σοφού,
αλλά σε φωνή γυναίκας.
Η ανθρώπινη επιστήμη, όχι η θεία σε σώζει μόνο: Πρέπει να του δώσεις μπέσα!
Λινό επίδεσμο σου βάνει και εσυ τον ανέχεσαι.
Σου προσφέρει το βραχίονα, δεν μπορείς να του ξεφύγεις. Φεύγει.
Ακολουθάς υπνωτισμένος παρόλο που βλέπεις πως ο δρόμος πάει στον Άδη!

πηγή