Κωστής Παλαμάς, «Στον ποιητή που έγινε κριτικός μου»

Ό,τι κι αν κάμης,
όπου να δράμης,
απ’ όποιο γένος,
δικός μου ή ξένος,
του κάκου ! Εμπρός σου
πάντα θα μ’ έχης,
πίσω μου τρέχεις
το τρέξιμό σου

να μην το βιάζης

και λαχανιάζεις.

Να με θυμάσαι,

τέτοιος ο νόμος:

O πεζοδρόμος

μιας έγνοιας θάσαι,

κ’ εγώ μιας χάρης

ο καβαλλάρης.

~

ΟΙ ΠΕΝΤΑΣΥΛΛΑΒΟΙ (1910)

πηγή

 

Ο Κωστής Παλαμάς (Πάτρα, 1859 - Αθήνα, 27 1943) ήταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός της λογοτεχνίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη και ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης. Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, πρωτοπόρος, μαζί με τον Νίκο Καμπά και τον Γεώργιο Δροσίνη, της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής (ή Παλαμικής) σχολής. Η κηδεία του έμεινε ιστορική, καθώς μπροστά σε έκπληκτους Γερμανούς κατακτητές, χιλιάδες κόσμου τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία, στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο. Η οικία του Παλαμά στην Πάτρα σώζεται ως σήμερα στην οδό Κορίνθου 241. [Βιογραφία]