Όλοι ανακαλύπτουμε μια μέρα κάτι
χάνουμε κάτι
δίνουμε και παίρνουμε τις ίδιες μαχαιριές.
Όμοια τα στίγματα στα πρόσωπά μας.
Αλήθεια,
θα μπορούσε νάμαστε φίλοι, θα μπορούσε…
Αν σε μιαν ελάχιστη στιγμή
μαύρο ξαφνικό λεπίδι δε χώριζε τη συντροφιά μας
στα δυο
εγώ απ’ εδώ, σ’ ενός έρημου κύκλου τη μέση
τρομαγμένος
χαμένος
απελπισμένος
κλαίοντας γοερά πάνω σε νεκρούς που δεν ξέρετε
ή που σκοτώσατε οι ίδιοι
και σεις εκείθε ανέπαφοι, αφάνταστα μακριά μου.
Δεν ήρθαμε
Δε θα φύγουμε μαζί.
χάνουμε κάτι
δίνουμε και παίρνουμε τις ίδιες μαχαιριές.
Όμοια τα στίγματα στα πρόσωπά μας.
Αλήθεια,
θα μπορούσε νάμαστε φίλοι, θα μπορούσε…
Αν σε μιαν ελάχιστη στιγμή
μαύρο ξαφνικό λεπίδι δε χώριζε τη συντροφιά μας
στα δυο
εγώ απ’ εδώ, σ’ ενός έρημου κύκλου τη μέση
τρομαγμένος
χαμένος
απελπισμένος
κλαίοντας γοερά πάνω σε νεκρούς που δεν ξέρετε
ή που σκοτώσατε οι ίδιοι
και σεις εκείθε ανέπαφοι, αφάνταστα μακριά μου.
Δεν ήρθαμε
Δε θα φύγουμε μαζί.
~
Από τη συλλογή Πράγματα (1957)
Ο Πάνος Κ. Θασίτης (Μόλυβος Μυτηλήνης, 1923 - Θεσσαλονίκη, 2008) ήταν
ποιητής. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από τα Μοσχονήσια της Μικράς
Ασίας. Το 1930 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη.
Τελείωσε τη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και εργάστηκε
ως δικηγόρος. Είναι ποιητής που ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Το
έργο του έχει σημείο αναφοράς τον πολιτικό και κοινωνικό ιστό από τον
οποίο προέκυψε. Προβάλλει τις ανησυχίες μιας ποιητικής συνείδησης της
Αριστεράς που πονά για τα ιδανικά που δεν πραγματοποιήθηκαν. Την ποίησή
του συγκροτούν το πιεστικό ιστορικό βίωμα, ένας προγραμματικός
αντιλυρισμός, η δύναμη της εικόνας. Για τη συλλογή «Τα πράγματα» ο Αλ.
Αργυρίου έγραψε: «ποιητικό τοπίο χαοτικό, καταρτισμένο με ανθρώπινες
ύλες, που απορρίπτει ως περιττά: συναισθήματα, εφήμερες εντυπώσεις,
λυρικά ολισθήματα. Γραφή που γοητεύεται από το συγκεκριμένο. Τόνος
κατηγορηματικός». Η στιχουργική του είναι ελλειπτική από το 1960 κι
έπειτα, καθώς άρχισε να βλέπει τον κόσμο περισσότερο αφαιρετικά και με
μεγαλύτερη εσωστρέφεια. Ο Mario Vitti γράφει: «ξεκινά από μία πολιτική
πλευρά της ζωής για να καταλήξει σε πιο προσωπικές ανησυχίες. Και στη
δική του περίπτωση οι κριτικοί χρησιμοποίησαν όρους όπως 'ποίηση της
ύπαρξης', 'ποίηση του άγχους' Ασχολήθηκε επίσης με τη θεωρία και την
κριτική της λογοτεχνίας. Είναι ο συντάκτης της πρώτης μελέτης
εφαρμοσμένου κριτικού λόγου για το «Άξιον Εστί» του Ελύτη με τίτλο
«Οδυσσέας Ελύτης (Η συνείδηση του ελληνικού μύθου)» το 1961. [Βιογραφία]
