Κική Δημουλά, «Γράψε λάθος»

Δὲν φτάνει ποὺ ἤσουν ἐρχομὸς θερμοκηπίων
ἐνόχλησες καὶ τὴν ὀρθογραφία μου.

Κατ’ ἐπανάληψη λές, μ’ ἔπιασες νὰ γράφω
συνδιάζω ἀντὶ συνδυάζω ποὺ σημαίνει
σύν-δυό, βάζω τὸ ἕνα δίπλα στὸ ἄλλο
τὰ δυὸ μαζὶ ἑνώνω – τὸ ζῶ τὸ ἀφήνουμε ἔξω
γιὰ μετά, ἂν πετύχει ὁ συνδυασμός.

Δὲν εἶμαι λάθος φίλε μου.

Εἶναι μία πρόωρη ἀνάπτυξη ἀδυναμίας.

Δεῖξε μου ἐσὺ ἕνα ὕψιλον

ποῦ νὰ κατάφερε ποτὲ σωστὰ νὰ μᾶς ἑνώσει.

Συνδυασμοὶ πολλοὶ ἀλλὰ πόσοι γνώρισαν

τὴ ρηματική του ζῶ ἀπεραντοσύνη.

Ἀπ’ τὴ σκοπιὰ τοῦ καθενὸς ἡ ὀρθογραφία.

Πάρε παράδειγμα

τί κινητὰ ποὺ γράφεται τὸ ψέμα:

Ὅταν ἐσὺ τὸ ἐξακοντίζεις πρὸς τὸν ἄλλον

σωστὰ τὸ γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.

Ὅταν ὅμως ἐσὺ τὸ δέχεσαι κατάστηθα

τότε τὸ γράφεις ψαίμα.

Ρωτᾶς ἀπὸ ποὺ ὡς ποὺ

γράφω τὴ συμπόνοια μὲ ὄμικρον γιώτα.

Ποιὸς ξέρει θὰ μὲ παρέσυρε ἡ ἄπνοια

ὁ ἀνοίκειος τὸ ποίημα ἡ οἴηση

τὸ κοιμητήριο ἡ οἰκουμένη τὸ οἰκτρὸν

καὶ ἡ ἀοιδὸς ἐπιθυμία

ἀπ’ τὴν ἀρχὴ νὰ ξαναγραφόταν ὁ κόσμος.

Ἐξάλλου σου θυμίζω ἡ συμπόνια

πρωτογράφτηκε λάθος ἀπὸ τὸ Θεό.

~

Από τη συλλογή Χαίρε ποτέ (1988)

πηγή

 

Η Κική Δημουλά (Αθήνα, 1931 - Αθήνα, 2020) ήταν ποιήτρια της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της ποίησης. Εργάστηκε ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος από το 1949 έως και το 1973. Υπήρξε πρόεδρος του ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη (κοινωφελές Ν.Π.Ι.Δ. υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών). Έκανε την εμφάνιση της στα γράμματα το 1952, σε ηλικία 19 χρονών, με τη ποιητική συλλογή «Ποιήματα», όμως μετά από λίγο αποκήρυξε εκείνη την πρώτη συλλογή της. Η επίσημη είσοδός της στην ποίηση έγινε το 1956, με τη συλλογή «Έρεβος». Αργότερα ήρθαν οι «Ερήμην», «Επί τα ίχνη» και η συλλογή «Το λίγο του κόσμου» για την οποία τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποιήσεως. Το Κρατικό Βραβείο Ποίησης απέσπασε η συλλογή της «Χαίρε ποτέ», ενώ το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της απονεμήθηκε για την «Εφηβεία της λήθης», στην οποία περιλαμβάνεται το ποίημα «Σαν να διάλεξες», όπου η ποιήτρια συνδέει μια βόλτα στη λαϊκή αγορά με το μοιραίο του θανάτου. Ακολούθησαν οι συλλογές «Ενός λεπτού μαζί», «Ήχος απομακρύνσεων», «Εκτός σχεδίου», «Χλόη θερμοκηπίου», «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως», «Τα Εύρετρα », «Δημόσιος Καιρός» και «Ανω τελεία». Παντρεύτηκε τον ποιητή Άθω Δημουλά, το 1954.

Σε μία ομιλία της για την ποίηση η Δημουλά όρισε ως εξής το ποίημα: «Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί μέσα στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα». [Βιογραφία]