Γιώργος Σαραντάρης, «Όταν για πρώτη φορά αγαπάμε...»

Όταν για πρώτη φορά αγαπάμε, δεν ξέρουμε
τη σημασία της αγάπης · κανένας δεν ξέρει τότε,
πως η αγάπη είναι η πρώτη, η πιο άμεση, έξοδος
από τη θνητή μας υπόσταση · τότε ο καθένας μας
νομίζει την αγάπη όνειρο, που μπορεί να διαρκέσει
μια στιγμή ή μια ολάκερη ζωή, αλλά πάντοτε όνειρο,
όχι στοιχείο που οικοδομεί την πραγματικότητα.
Χρειάζεται να αφήσουμε την αγάπη πίσω μας,
να έχουμε νιώσει την ηδονή του έρωτα
στην πρωταρχική της και ουσιαστική της μορφή,
να δυσκολευόμαστε ν'αγαπήσουμε ξανά, για να
μαντέψουμε και να προαισθανθούμε πως η αγάπη
είναι η πιο άμεση, η πιο φυσιολογική και ήσυχη,
έξοδος από τη θνητή μας υπόσταση, και να κατανοήσουμε
και να εκτιμήσουμε το αναφαίρετο βάρος
τέτοιας εξόδου.

~
21.6.1938
Απ' τον τέταρτο τόμο της συλλογής "ΠΟΙΗΜΑΤΑ", του Γιώργου Σαραντάρη. 

Αποτελείται από 447 ενότητες που γράφτηκαν την περίοδο 1936-1938. 

Η επιμέλεια είναι του Γ. Μαρινάκη.

πηγή

 

Ο Γιώργος Σαραντάρης (Κωνσταντινούπολη, 1908 - Αθήνα, 1941) ήταν Έλληνας ποιητής, φιλόσοφος και δοκιμιογράφος της Γενιάς του ’30. Από νεανική ηλικία στράφηκε στη λογοτεχνία και τη μελέτη της φιλοσοφίας, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με τις ξένες γλώσσες. Σπούδασε νομικά στα πανεπιστήμια της Μπολόνια και της Ματσεράτα, και πήρε διδακτορικό δίπλωμα. Στην Ιταλία έγραψε τους πρώτους στίχους του, στα ιταλικά και στα ελληνικά και δημοσίευσε ποιήματα στην ιταλική και γαλλική γλώσσα. Το 1931 επέστρεψε στην Ελλάδα και μπήκε στους λογοτεχνικούς κύκλους. Την πρώτη του εμφάνιση στο χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας έκανε το 1933 μέσα απ’ τις σελίδες του περιοδικού "Νέα Ζωή" με το διήγημα "Μάρθας βίος", με το οποίο εισήγαγε στον ελληνικό χώρο το είδος του γαλλικού αντι-μυθιστορήματος (antiroman). Τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε και την πρώτη του ποιητική συλλογή "Οι αγάπες του χρόνου". Ακολούθησαν τα "Ουράνια" (1934) και τα "Αστέρια" (1935) και πολλά ακόμη ποιήματα δημοσιευμένα στα περιοδικά "Νέα Γράμματα", "Νέα Εστία", "Κύκλος", και "Μακεδονικές Ημέρες" (Θεσσαλονίκης). Τελευταία του ποιητική συλλογή ήταν η "Στους φίλους μιας άλλης χαράς", δημοσιευμένη στις αρχές του 1940, που έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από το Μήτσο Παπανικολάου. Ο Γιώργος Σαραντάρης υπήρξε ένας από τους πρώτους ανανεωτές έλληνες ποιητές του μεσοπολέμου και ένας από τους πρώτους εισηγητές του υπαρξισμού στη χώρα μας. Ο φιλοσοφικός του στοχασμός κινήθηκε στα πλαίσια της αναζήτησης του απολύτου ενάντια στη φθορά της ανθρώπινης υπόστασης, εκφρασμένης μέσω της κατάργησης της παραδοσιακής ποιητικής φόρμας και γλωσσικής έκφρασης. Επιδράσεις δέχτηκε μεταξύ άλλων δέχτηκε από τη σκέψη των Ουνγκαρέττι, Νίτσε, Κίρκεγκωρ, Ντοστογιέφσκι, Σεστώφ και Μπερντιάγιεφ. Ασχολήθηκε επίσης με το φιλοσοφικό δοκίμιο και τις ποιητικές μεταφράσεις. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1940 στρατεύτηκε στην Αλβανία και αρρώστησε από κοιλιακό τύφο. Μεταφέρθηκε στην Αθήνα, όπου πέθανε το 1941. 

Ο Ελύτης γράφει για το θάνατο του ποιητή Γ. Σαραντάρη στο αλβανικό μέτωπο…