Η φράση αυτή που την χρησιμοποιούμε πολύ συχνά και σήμερα, είναι σχετική με το ανάθεμα και αναθεματίζω και η Ιστορία της κρατά από πολύ παλιά. Λέγεται όταν κάποιος φεύγει από κάπου δίχως να επιστρέψει ποτέ. Για μια οριστική φυγή. Πολύ πριν και από τον Όμηρο ακόμα, εφαρμοζόταν ένας άγραφος νόμος, να λιθοβολούν τον φονιά ή τον αναγγέλλοντα δυσάρεστη είδηση για την πόλη. Στον εγκληματία η τιμωρία του λιθοβολισμού γινόταν στον τόπο που αυτός έκανε τον φόνο.
Με τον καιρό όμως οι συνήθειες άλλαξαν και αντί να λιθοβολούν τον φονιά, απέμεινε η συνήθεια κάθε φορά που ήθελαν να στιγματίσουν μια κακή πράξη να ρίχνουν, όταν περνάνε από ένα ορισμένο σημείο, πέτρες, αναθεματίζοντας τον δράστη. Οι εχθροί του αναθεματιζομένου ατόμου πετούσαν μαύρες πέτρες στο σωρό του αναθέματος με την πλάτη γυρισμένη προς το πρόσωπό του. Έκτοτε αρνούνταν να ξαναπεράσουν από το μέρος εκείνο ή να ξαναμιλήσουν γι’ αυτόν.
Αυτό λοιπόν το έθιμο συνεχίστηκε μέχρι τα χρόνια μας, με την συνήθεια των πολιτών να μαζεύουν σε ορισμένα σημεία πέτρες σωρούς, που τις λένε αναθέματα ή αναθεματίστρες λέγοντας την ώρα που τις έριχναν «ανάθεμα!» Είναι δε τα ορισμένα αυτά μέρη κορυφές λόφων ή και τρίστρατα κατά την αρχαία παράδοση και επίσης στους Νόμους του Πλάτωνα τον πατροκτόνο ή τον παιδοκτόνο ή τον αδερφοκτόνο τον πήγαιναν σε τρίδρομο μέσα στην πόλη και εκεί οι αρχές αφού του έριχναν πέτρα στο κεφάλι του, τον πέταγαν μετά άταφο έξω από τα τείχη της πόλης.
Πράξη ατιμωτική όσο ατιμωτικό ήταν το έγκλημα που διέπραξε, εκεί που επίσης αφηνόταν οι προδότες της πατρίδας, οι λιποτάκτες, οι ιερόσυλοι και οι αυτόχειρες. Πίστευαν επίσης ότι σε αυτά τα μέρη τα τρίστρατα, τα πονηρά πνεύματα είναι πολλά και ότι εκεί το δαιμόνιο του εκάστοτε εγκληματία θα ήταν ανίσχυρο μόνο του και θα ήταν αδύνατον να τον υπερασπιστεί. Το ανάθεμα θεωρήθηκε από τις πιο σκληρές τιμωρίες που σκέφτηκε άνθρωπος.
Με τον καιρό όμως οι συνήθειες άλλαξαν και αντί να λιθοβολούν τον φονιά, απέμεινε η συνήθεια κάθε φορά που ήθελαν να στιγματίσουν μια κακή πράξη να ρίχνουν, όταν περνάνε από ένα ορισμένο σημείο, πέτρες, αναθεματίζοντας τον δράστη. Οι εχθροί του αναθεματιζομένου ατόμου πετούσαν μαύρες πέτρες στο σωρό του αναθέματος με την πλάτη γυρισμένη προς το πρόσωπό του. Έκτοτε αρνούνταν να ξαναπεράσουν από το μέρος εκείνο ή να ξαναμιλήσουν γι’ αυτόν.
Αυτό λοιπόν το έθιμο συνεχίστηκε μέχρι τα χρόνια μας, με την συνήθεια των πολιτών να μαζεύουν σε ορισμένα σημεία πέτρες σωρούς, που τις λένε αναθέματα ή αναθεματίστρες λέγοντας την ώρα που τις έριχναν «ανάθεμα!» Είναι δε τα ορισμένα αυτά μέρη κορυφές λόφων ή και τρίστρατα κατά την αρχαία παράδοση και επίσης στους Νόμους του Πλάτωνα τον πατροκτόνο ή τον παιδοκτόνο ή τον αδερφοκτόνο τον πήγαιναν σε τρίδρομο μέσα στην πόλη και εκεί οι αρχές αφού του έριχναν πέτρα στο κεφάλι του, τον πέταγαν μετά άταφο έξω από τα τείχη της πόλης.
Πράξη ατιμωτική όσο ατιμωτικό ήταν το έγκλημα που διέπραξε, εκεί που επίσης αφηνόταν οι προδότες της πατρίδας, οι λιποτάκτες, οι ιερόσυλοι και οι αυτόχειρες. Πίστευαν επίσης ότι σε αυτά τα μέρη τα τρίστρατα, τα πονηρά πνεύματα είναι πολλά και ότι εκεί το δαιμόνιο του εκάστοτε εγκληματία θα ήταν ανίσχυρο μόνο του και θα ήταν αδύνατον να τον υπερασπιστεί. Το ανάθεμα θεωρήθηκε από τις πιο σκληρές τιμωρίες που σκέφτηκε άνθρωπος.
Τάκης Νατσούλης Το Λεξικό της Λαϊκής Σοφίας