Ραλφ Γουάλντο Έμερσον (Ralph Waldo Emerson), «Φύση»

Ι.
Οι χειμώνες ξέρουν
Εύκολα να ρίχνουν το χιόνι,
Και η αδίδακτη Άνοιξη είναι σοφή
Σε ηράνθεμα και ανεμώνες.
Η φύση, μισώντας τέχνη και φροντίδες
Παρεμποδίζει και φέρνει σε αμηχανία εγκεφάλους που συλλογίζονται·
Ατύχημα και Έκπληξη
Είναι οι κόρες των ματιών της·
Αλλά στοργικά αγαπά τον φτωχό,
Και, από θαυμασμό γι' αυτήν
Γκρεμίζει τον θορυβώδη διεκδικητή.

Γιατί η Φύση ακούει στο ρόδο,

Και δίνει προσοχή μέσα από τη στεφάνη της μουριάς,

Να βοηθήσει τους φίλους της, να πληγώσει τους εχθρούς της,

Και σαν σοφός Θεός κρίνει σωστά.

Ωστόσο προέχει η αγάπη της

Προς τις ψυχές που ποτέ δεν πέφτουν,

Προς τους χωρικούς που ζουν ευτυχισμένα,

Και τα καταφέρνουν καλά επειδή το επιθυμούν

Που περπατούν σε άγνωστους δρόμους

Και πραγματοποιούν κατορθώματα πριν γίνουν γνωστοί.

ΙΙ.

Είναι παιχνιδιάρα και καλή,

Αλλά με ευμετάβλητη διάθεση,

Χωρίς θλιβερή επανάληψη κάθε τόσο,

Θα είναι όλα τα πράγματα για όλους τους ανθρώπους.

Αυτή που είναι τόσο γριά, αλλά σε καμιά περίπτωση αδύναμη,

Διοχετεύει τη δύναμη της στους ανθρώπους,

Χαρούμενα και πολλαπλά χωρίς κώλυμα,

Τους φτιάχνει και τους πλάθει όπως είναι,

Και αυτό που αυτοί ονομάζουν τρόπο της πόλης

Δεν είναι τρόπος τους, αλλά δικός της,

Και αυτό που λένε ότι φτιάξανε σήμερα,

Το μάθανε από τις βελανιδιές και τα έλατα.

Γεννά ανθρώπους σαν φρέσκες μολόχες,

Ήρωες και κόρες, σάρκα εκ της σαρκός της·

Εμπλουτίζει το νερό της και το σιτάρι της

Με γεύσεις τις οποίες βρίσκει κατάλληλες,

Και τους δίνει κάτι να πιουν και να φάνε·

Και έχοντας έτσι άρτο και ανάπτυξη,

Της κάνουν προσφορές, όχι ακούσιες.

Ότι είναι περισσότερο δικό τους, δεν το κατέχουν,

Αλλά είναι δανεισμένο από άτομα σιδήρου και πέτρας,

Και στα περίφημα έργα Τέχνης τους

Η κυρίαρχη πινελιά είναι πάλι δικιά της.