Σαρλ Μπωντλαίρ (Charles Baudelaire), «Spleen»

 Είμαι σάν κάποιο βασιλιά σέ μιά σκοτεινή χώρα,
πλούσιον, αλλά, χωρίς ισχύ, νέον, αλλά από τώρα
γέρο, που τους παιδαγωγούς φεύγει, περιφρονεί,
και την ανία του να διώξει ματαιοπονεί

μ' όσες μπαλάντες απαγγέλλει ο γελωτοποιός του.
Τίποτε δέ φαιδρύνει πιά το μέτωπο του αρρώστου,
ούτε οι κυρίες ημίγυμνες, πού είν’ έτοιμες νά πουν,
αν το θελήσει, πώς πολύ-πολύ τον αγαπούν,

ούτε η αγέλη των σκυλιών, οι ιέρακες, το κυνήγι,
ούτε ο λαός, προστρέχοντας, η πόρτα όταν ανοίγει.
Γίνεται μνήμα το βαρύ κρεβάτι του, κι αυτός,
χωρίς ένα χαμόγελο, σέρνεται σκελετός.

Χρυσάφι κι αν τού φτιάνουν οι σοφοί, δε θα μπορέσουν
το σαπισμένο τού είναι του στοιχείο ν’ αφαιρέσουν,
καί μέ τά αιμάτινα λουτρά, τέχνη ρωμαϊκή,
ιδιοτροπία των ισχυρών τότε γεροντική,
νά δώσουνε θερμότητα σ’ αυτό το πτώμα που έχει
μόνο τής Λήθης το νερό στίς φλέβες του καί τρέχει.
~
Μετάφραση: K. Γ. Καρυωτάκης
 SPLEEN: 
Αγγλική λέξη, ελληνικής καταγωγής (σπλήν = σπλήνα),υιοθετημένη από τούς γάλλους ποιητές και ιδιαίτερα τόν Μπωντλαίρ σημαίνει: αναίτια μελαγχολία και ανία, αηδία γιά την ζωή.
πηγή