Ναπολέων Λαπαθιώτης, «Τραγούδι το φθινόπωρο»

Φθινόπωρο σ’ αγάπησα, την ώρα που τα φύλλα

πέφτουν, κι αφήνουν τα κλαριά γυμνά για το χειμώνα,

που βιάζονται τα δειλινά, κι είναι τα ρόδα μήλα,

– κι είναι τα βράδια μόνα…

Και τώρα στέκω και ρωτώ: Ποια μοίρα, και ποια μπόρα,

καθώς τραβούσα, μοναχός, το δρόμο της αβύσσου,

παράξενα κι ανέλπιστα, να μ’ έχει φέρει, τώρα,

ζητιάνο στην αυλή σου;

Κι όταν το γιόμα χάνεται, κι η νύχτα κατεβαίνει,

και σιωπηλά, σαν τα βιβλία, το φως της μέρας κλείνει,

να’ ρχομαι πάλι, να ζητώ μιαν ησυχία χαμένη,

σαν μιαν ελεημοσύνη!

Φθινόπωρο σ’ αγάπησα, την ώρα που τα φύλλα

πέφτουν, κι αφήνουν τα κλαριά, κι είναι τα βράδια μόνα

φθινόπωρο σ’ αγάπησα – ή μην είν’ η ανατριχίλα

του ερχόμενου χειμώνα;

~

Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης (Αθήνα, 1888 – Αθήνα, 1944) ήταν Έλληνας ποιητής του μεσοπολέμου. Η μητέρα του, Βασιλική Παπαδοπούλου, ήταν ανιψιά του Χαρίλαου Τρικούπη. Άρχισε να γράφει ποιήματα από παιδί. Έζησε για περισσότερα από 40 χρόνια στο διώροφο νεοκλασικό της οικογένειάς του κάτω από τον λόφο του Στρέφη, στην Αθήνα. Εκεί έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του ποιητικού έργου του αλλά και εκεί αυτοκτόνησε τη νύχτα της 7ης προς 8η Ιανουαρίου 1944, φτωχός και καταπονημένος από τα ναρκωτικά. Η κηδεία του έγινε με έρανο των φίλων του. Εκτός από ποιήματα, έγραψε επίσης πάνω από 100 πεζογραφήματα, πολλές δεκάδες διηγήματα, καθώς και επιφυλλίδες και κριτικά και αισθητικά κείμενα. Το έργο του βρίσκεται διασκορπισμένο σε περιοδικά και εφημερίδες. Η μοναδική του ποιητική συλλογή δημοσιεύτηκε το 1939, ενώ μετά τον θάνατό του, ο Άρης Δικταίος εξέδωσε, το 1964, τα ποιήματά του. [Βιογραφία]