Ελίζαμπεθ Μπίσοπ (Elizabeth Bishop), «Έχω την ανάγκη μιας μουσικής»

Έχω την ανάγκη μιας μουσικής που θα κυλάει
στ’ αμήχανα ακροδάχτυλά μου αισθήσεις σαν να οφείλει
πάνω στα πικρά μολυσμένα, τρεμάμενά μου χείλη,
μελωδία, βαθιά, καθάρια, και ρευστά αργή να πάει.

Ω, παλιά και χαμηλόφωνη, θεραπευτικά να με κουνάει
τραγουδιού τραγουδισμένου ν’ αναπαύσει κουρασμένο νεκρό,
ένα τραγούδι να πέφτει στο κεφάλι μου πάνω σαν νερό,
στ’ ανατριχιασμένα άκρα, όνειρο ξαναμμένο να φεγγοβολάει.

Υπάρχει ένα μαγικό που ’ναι φτιαγμένο από μελωδία
ένα ξόρκι ανάπαυσης, αθόρυβης ανάσας, και καρδιά γαλήνης,
που βουλιάζει μέσ’ από ξέθωρα χρώματα βαθιά

μέσα στην υποβρύχια της θάλασσας την ηρεμία,
κι αρμενίζει παντοτινά στο φεγγαρίσιο πράσινο μιας λίμνης
πιασμένη στου ρυθμού και στου ύπνου την αγκαλιά.

~

 Μετάφραση Γιώργος Παναγιωτίδης 

Πηγή