Τσάρλς Μπουκόβσκι (Charles Bukowski), «Ο ήχος των ανθρώπινων ζωών»

παράξενη ζεστασιά, ζεστά και κρύα θηλυκά,

είμαι καλός στον έρωτα, όμως ο έρωτας δεν είναι μόνο

σεξ. οι περισσότερες γυναίκες που έχω γνωρίσει

είναι φιλόδοξες, κι εμένα μου αρέσει να τεμπελιάζω σε

μεγάλα αναπαυτικά μαξιλάρια στις 3

το απόγευμα, μου αρέσει να χαζεύω τον ήλιο

ανάμεσα απʼ τα φύλλα κάποιου δένδρου

καθώς ο κόσμος εκεί έξω κρατιέται

μακριά μου, το ξέρω πολύ καλά, όλες αυτές οι

βρόμικες σελίδες, και μου αρέσει να τεμπελιάζω

με την κοιλιά μου προς το ταβάνι αφού κάνουμε έρωτα

όλα να ρέουν προς τα μέσα:

είναι τόσο εύκολο να είσαι χαλαρός – αρκεί να το αφήσεις να συμβεί,

μόνο αυτό χρειάζεται.

αλλά το θηλυκό είναι παράξενο, είναι πολύ

φιλόδοξο – να πάρει! δεν μπορώ να κοιμάμαι όλη τη μέρα!

το μόνο που κάνουμε είναι να τρώμε! να κάνουμε έρωτα! να κοιμόμαστε! να τρώμε! να κάνουμε έρωτα!

αγαπητή μου, λέω, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω αυτή τη στιγμή

που μαζεύουν τομάτες, μαρούλια, ακόμα και βαμβάκι,

υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που πεθαίνουν κάτω απʼ τον ήλιο,

υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που πεθαίνουν σε εργοστάσια

για το τίποτα, για πενταροδεκάρες

μπορώ να ακούσω τον ήχο των ανθρώπινων ζωών να θρυμματίζονται…

δεν ξέρεις πόσο τυχεροί

είμαστε…

όμως εσύ τα κατάφερες, μου λέει,

τα ποιήματά σου…

η αγάπη μου σηκώνεται από το κρεβάτι.

την ακούω στο διπλανό δωμάτιο.

η γραφομηχανή δουλεύει.

δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η προσπάθεια και η

ενέργεια

έχουν καμία σχέση

με τη δημιουργία.

υπόθέτω ότι σε θέματα όπως η πολιτική, η ιατρική,

η ιστορία και η θρησκεία

κάνουν επίσης

λάθος.

γυρίζω την κοιλιά μου από την άλλη μεριά και κοιμάμαι

με τον πισινό μου προς το ταβάνι έτσι για αλλαγή.

~

 μετάφραση: Νίκος Αδαμόπουλος