Το παλιό μας το τραγούδι,
που τ’ ακούγαμε μαζί,
τώρα που χαθήκαν όλα,
Από τότε που η καρδιά μου
σ’ έχασε παντοτινά,
δεν το πίστευα ποτέ μου,
για να τ’ άκουγα ξανά...
Κι όμως να που τ’ άλλο βράδυ
–μόλις νύχτωνε, θαρρώ,
μ’ έν’ αλλόκοτο φεγγάρι,
μακρινό και καθαρό,
καθώς γύριζα στην τύχη,
μόνος μες στη γειτονιά,
το ξανάκουσα και πάλι
–και στην ίδια τη γωνιά!
Και το γνώρισα και πάλι
το τραγούδι π’ αγαπώ,
–κι ας μην έμοιαζε καθόλου,
στο παλιό του το σκοπό:
γιατί τώρα, δε σκορπούσε
το καημό του το βαθύ,
–μα βογγούσε, και θρηνούσε,
μια φωνή που έχει χαθεί...
Πώς μου φάνηκε δε ξέρω,
καθώς τ’ άκουγα ξανά,
΄–μα όλα, γύρω και βαθιά μου,
γίναν έτσι σκοτεινά,
που δυνάμωσα το βήμα,
μες στο βράδυ το πικρό,
–με χαμηλωμένα μάτια,
σα ν’ απάντησα νεκρό.
~
Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης (Αθήνα, 1888 – Αθήνα, 1944) ήταν Έλληνας ποιητής
του μεσοπολέμου. Η μητέρα του, Βασιλική Παπαδοπούλου, ήταν ανιψιά του
Χαρίλαου Τρικούπη. Άρχισε να γράφει ποιήματα από παιδί. Έζησε για
περισσότερα από 40 χρόνια στο διώροφο νεοκλασικό της οικογένειάς του
κάτω από τον λόφο του Στρέφη, στην Αθήνα. Εκεί έγραψε το μεγαλύτερο
μέρος του ποιητικού έργου του αλλά και εκεί αυτοκτόνησε τη νύχτα της 7ης
προς 8η Ιανουαρίου 1944, φτωχός και καταπονημένος από τα ναρκωτικά. Η
κηδεία του έγινε με έρανο των φίλων του. Εκτός από ποιήματα, έγραψε
επίσης πάνω από 100 πεζογραφήματα, πολλές δεκάδες διηγήματα, καθώς και
επιφυλλίδες και κριτικά και αισθητικά κείμενα. Το έργο του βρίσκεται
διασκορπισμένο σε περιοδικά και εφημερίδες. Η μοναδική του ποιητική
συλλογή δημοσιεύτηκε το 1939, ενώ μετά τον θάνατό του, ο Άρης Δικταίος
εξέδωσε, το 1964, τα ποιήματά του. [Βιογραφία]
