Έτσι, όπως ο ήλιος, συχνά, με τη μεγάλη του τη λάμψη
διώχνει το χλωμό φεγγάρι, κι όσο και να του αντισταθεί,
στη ζοφερή σπηλιά του, δίχως ν΄ ακούσει,
μήτ΄ ένα καν τραγούδι του αηδονιού,
και κάνει μου παράφωνα, τα πιο γλυκά τραγούδια.
Κι έτσι, όπως την αυγήν, απάνου απ΄ τα λιβάδια,
περνά ο αγέρας με τα ορμητικά φτερά του,
και σπάει με το φιλί του, το καλάμι,
που αυτό μονάχα, μέσα σ΄ όλα τ΄ άλλα, μπόρειε να γίνει όργανο τραγουδιού
έτσι τα μανιασμένα μου τα πάθη, μέσα μου παραδέρνουν όλην ώρα,
κι η αγάπη μου, η πολύ μεγάλη, κάνει την ίδια αγάπη μου βουβή.
Μα βέβαια, πως τα μάτια μου θα σούδειξαν, εσένα,
ποιος ο λόγος της σιωπής μου, και πως είν΄ έτσι η λύρα μου παράχορδη,
πριν να γενεί μοιραίος ο χωρισμός μας, και πριν μας αναγκάσει να τραβήξουμε,
εσύ για κάποια χείλη, που να λένε τραγούδια με γλυκύτερη αρμονία,
κι εγώ ν΄ αναπολώ μόνο του κάκου,
κάποια φιλιά που δεν έχω δοσμένα, κάποια τραγούδια που δεν έχω πει.
~
Μετάφραση: Ναπολέων Λαπαθιώτης
