Όσκαρ Ουάιλντ (Oscar Wilde), «Silentium amoris»

Έτσι, όπως ο ήλιος, συχνά, με τη μεγάλη του τη λάμψη

διώχνει το χλωμό φεγγάρι, κι όσο και να του αντισταθεί,

στη ζοφερή σπηλιά του, δίχως ν΄ ακούσει,

μήτ΄ ένα καν τραγούδι του αηδονιού,

έτσι η ομορφιά σου μου σφαλνάει τα χείλη,

και κάνει μου παράφωνα, τα πιο γλυκά τραγούδια.

Κι έτσι, όπως την αυγήν, απάνου απ΄ τα λιβάδια,

περνά ο αγέρας με τα ορμητικά φτερά του,

και σπάει με το φιλί του, το καλάμι,

που αυτό μονάχα, μέσα σ΄ όλα τ΄ άλλα, μπόρειε να γίνει όργανο τραγουδιού

έτσι τα μανιασμένα μου τα πάθη, μέσα μου παραδέρνουν όλην ώρα,

κι η αγάπη μου, η πολύ μεγάλη, κάνει την ίδια αγάπη μου βουβή.

Μα βέβαια, πως τα μάτια μου θα σούδειξαν, εσένα,

ποιος ο λόγος της σιωπής μου, και πως είν΄ έτσι η λύρα μου παράχορδη,

πριν να γενεί μοιραίος ο χωρισμός μας, και πριν μας αναγκάσει να τραβήξουμε,

εσύ για κάποια χείλη, που να λένε τραγούδια με γλυκύτερη αρμονία,

κι εγώ ν΄ αναπολώ μόνο του κάκου,

κάποια φιλιά που δεν έχω δοσμένα, κάποια τραγούδια που δεν έχω πει.

~

 Μετάφραση: Ναπολέων Λαπαθιώτης

Πηγή

Βιογραφία: Όσκαρ Ουάιλντ (Oscar Wilde), (1854-1900)