Γιώργος Σεφέρης, «Θεατρίνοι, Μ. Α.»

Στήνουμε θέατρα καὶ τὰ χαλνοῦμε

ὅπου σταθοῦμε κι ὅπου βρεθοῦμε

στήνουμε θέατρα καὶ σκηνικά,

ὅμως ἡ μοίρα μας πάντα νικᾶ.

Καὶ τὰ σαρώνει καὶ μᾶς σαρώνει

καὶ τοὺς θεατρίνους καὶ τὸ θεατρώνη

ὑποβολέα καὶ μουσικοὺς

στοὺς πέντε ἀνέμους τοὺς βιαστικούς.

Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,

ρίμες αἰσθήματα, πέπλα στολίδια,

μάσκες, λιογέρματα, γόοι καὶ κραυγὲς

κι ἐπιφωνήματα καὶ χαραυγὲς

ριγμένα ἀνάκατα μαζὶ μ᾿ ἐμᾶς

(πές μου ποῦ πᾶμε; πές μου ποῦ πᾶς;)

Πάνω ἀπ᾿ τὸ δέρμα μας γυμνὰ τὰ νεῦρα

σὰν τὶς λουρίδες ὀνάγρου ἢ ζέβρα

γυμνὰ κι ἀνάερα, στεγνὰ στὴν κάψα

(πότε μᾶς γέννησαν; πότε μᾶς θάψαν!)

Καὶ τεντωμένα σὰν τὶς χορδὲς

μιᾶς λύρας ποὺ ὁλοένα βουίζει. Δὲς

καὶ τὴν καρδιά μας ἕνα σφουγγάρι,

στὸ δρόμο σέρνεται καὶ στὸ παζάρι

πίνοντας τὸ αἷμα καὶ τὴ χολὴ

καὶ τοῦ τετράρχη καὶ τοῦ ληστῆ.