Είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε τις νύχτες όταν βρέχη
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ’ τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
σαν ακρογιάλια φωτεινά σα ρόδια
είν’οι γυναίκες π’ αγαπούμε κύκνοι
τα πάρκα τους ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας
είν’ τα φτερά τους τα φτερά αγγέλων
τ’ αγάλματά τους είναι το κορμί μας
οι ωραίες δεντροστοιχίες είν’ αυτές οι ίδιες
ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών
τους μας πλησιάζουν κι είναι σαν μας φιλούν
στα μάτια κύκνοι
είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε λίμνες
στους καλαμιώνες τους
τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν
τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους
κι ύστερα σαν πετούν τα καθρεφτίζουν
– υπερήφανα ως ειν’ – οι λίμνες
κι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρες
που η μουσική τους πνίγει μέσα μας
τις πίκρες κι ως πλημμυρούν το είναι μας
χαρά γαλήνη είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε λίμνες
είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν σημαίες
στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν
τα μακρυά μαλλιά τους λάμπουνε τις νύχτες
μεσ’ στις θερμές παλάμες τους κρατούνε τη ζωή μας
είν’ οι απαλές κοιλιές τους ο ουράνιος θόλος
είναι οι πόρτες μας τα παραθύρια μας οι στόλοι
τ’ άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους
τα χρώματά τους είναι τα λόγια της αγάπης
τα χείλη τους είναι ο ήλιος το φεγγάρι
και το πανί τους είν’ το μόνο σάβανο που μας αρμόζει :
είν’ οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες
είν’ οι γυναίκες που αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν’ κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μεσ’ σ’ αυτά τα δάση
μας πλανέψουνε τα βήματά μας και χαθούμε
τότες είν’ ακριβώς που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας και ζούμε
κι όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες
ή και μας φέρνει ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε – φυσικά – δε μπορεί να μας φοβίση
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π’ αγαπούμε είναι σα δάση
είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός προορισμός των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους είν’ οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν’ ο σηματοφόρος
της χαράς οι μηροί τους
σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους οι στοργικοί μας φάροι
– οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α –
είναι τα κύματά τους οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν μόνε μας
δείχνουνε το δρόμο – φιλικές –
προς τα λιμάνια : τις γυναίκες που αγαπούμε
έχουνε οι γυναίκες π’ αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ’ όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν’ πια δυνατό να μας κλονίση
με τα λευκά τους χέρια αυτές γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί τα έθνη και μας προσκυνούνε
φωνάζουν αθάνατο στους αιώνετ’ όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π’ αγαπούμε την μεταδίνουν και
σ’ εμάς αυτή τη θεία τους ουσία.
~
Ο Νίκος Εγγονόπουλος (Αθήνα, 1907 - Αθήνα, 1985) ήταν καθηγητής του Ε.Μ.
Πολυτεχνείου, ζωγράφος, σκηνογράφος και ποιητής. Θεωρείται ένας από
τους μείζονες εκπροσώπους της γενιάς του '30, ενώ αποτέλεσε και έναν από
τους κύριους εκφραστές του υπερρεαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Το
έργο του περιλαμβάνει ακόμα μεταφράσεις, κριτικές μελέτες και δοκίμια.
Από το 1923 (σε ηλικία 12 χρονών) μέχρι το 1927 γράφεται εσωτερικός σε
ένα Λύκειο στο Παρίσι. Εκεί διδάσκεται την κλασική γαλλική ποίηση. Το
1924 το μανιφέστο του Αντρέ Μπρετόν θα επηρεάσει και τον ίδιο. Ποιήματα
του Εγγονόπουλου έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά,
ισπανικά, δανικά, πολωνικά, ουγγρικά και τη βενετική διάλεκτο. Επιπλέον
έχουν μελοποιηθεί από το Νίκο Μαμαγκάκη και τον Αργύρη Κουνάδη, ο οποίος
έγραψε τη μουσική υπόκρουση στο ποίημα Μπολιβάρ για το δίσκο της
εταιρίας Διόνυσος, σε απαγγελία του ίδιου του Εγγονόπουλου. Το έτος 2007
ανακηρύχθηκε από τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας ως "Έτος Ν.
Εγγονόπουλου". Πίνακές του υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη, στις
Δημοτικές Πινακοθήκες Αθηνών, Ρόδου, Θεσσαλονίκης, στο Μουσείο Θεάτρου
στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και σε ιδιωτικές συλλογές. [Βιογραφία]
