Βάσω Μπρατάκη, «Το τραγούδι ενός λαού»

Σ’ αυτή την στέρφα γη,
τ’ αγόρια βιάζονται να γίνουν άντρες,
κορμιά από χώμα και αίμα
χέρια που παλεύουν με σύντροφο τον ήλιο
και ύστερα τα λόγια τους,
τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα ωραία λόγια τους.
Και ύστερα η φωνή του κρατουμένου
πίσω από τα κάγκελα της φυλακής
και η κραυγή του ετοιμοθάνατου,
μέσα από τα σκοτεινά πλοκάμια του θανάτου.
Και ύστερα τα όνειρα που μας αγγίξαν κάποια νύχτα,
τότες που πλαγιάζαμε με μια βούλα από αίμα,
το κοφτερό ίσως μαχαίρι, στο κέντρο της καρδιάς μας,
το αίμα του αδελφού που βάραινε στο προσκέφαλο,
ξυπνώντας στον λήθαργο του ύπνου
την μορφή της Ερινύας με την μνήμη
ενός ολόκληρου λαού, του λαού μου.

Σ’ αυτή τη στέρφα γη,
κόκκινες παπαρούνες παλεύουν με το αίμα,
σήμερα είναι ο λαός μου,
αύριο όμως ίσως και να ’ναι ο δικός σου λαός,
και όμως, μακρινέ αδελφέ, μην ξεχνάς
πως οι σκλάβοι όλου του κόσμου
πεθαίνουν κάθε μέρα για το ίδιο όνειρο,
μια μέρα κάτω από τον ήλιο,
μια ελεύθερη μέρα.

~
από τη συλλογή Τα ερωτικά – Δοκιμές, ιδιωτική έκδοση, 1985
πηγή

Η ποιήτρια Βάσω Μπρατάκη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1963. Ζει και εργάζεται στα Γιαννιτσά. Έχει μαθητεύσει στη ζωγράφο Μαρία Καζάζη στα μυστικά του ιμπρεσιονισμού. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1983 με ένα ποίημα που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 1337 του περιοδικού «Νέα Εστία».
Ποιητικές συλλογές:
«Τα ερωτικά – Δοκιμές», ιδιωτική έκδοση, Αθήνα, 1985
«Νύχτα ηνίοχος», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2010
«Η εποχή των χαμένων ποιητών», εκδ. Δωδώνη, Αθήνα, 2012