(1).jpg)
.png)
Ἴσως εἶν’ ἕνας τρόπος ν’ ἀλλάξει τὴ ζωή του
στὴν ἄκρη αὐτοῦ τοῦ χρόνου ποὺ τελειώνει.
Τύπωσε τὶς προσκλήσεις. Μὲ τίτλους, μὲ ὀνόματα
μὲ ἡμερομηνίες.
Κι ἀποβραδὺς ξανακοιτάει τοὺς στίχους του
κι ἐλπίζει κι ἐμπιστεύεται σὲ πρόσωπά του φιλικὰ
ποὺ ἴσως νὰ θυμηθοῦν καὶ τὸν τιμήσουν…
Μὰ τώρα κουρασμένος στέκεται
καθὼς τῶν πρώτων ἡμερῶν ἡ ἀποκαθήλωση
πάλι ξανασταυρώνει τὴν ψυχή του.
Ἀκούει τὸ θόρυβο. Παραμερίζει τὴ βροχή.
Περνάει τὴν πόρτα. Στὴ δύσκολη στιγμὴ
ἡ λύπη του τὸν προσανατολίζει.
Ἔπειτα λέει τὶς συλλαβὲς τοῦ ὀνόματος.
Οἱ τελευταῖες ἀμυδρὰ ξαναγυρίζουν.
Ὅσο γιὰ τ’ ἄλλα τὰ ὑποθέτει καὶ τ’ ἀκολουθεῖ…
Ἡ λύπη του τὸν προσανατολίζει…
Στὸ βάθος τώρα ξέρει κι ἡ αὐριανὴ γιορτὴ
ποῦ θὰ τελειώσει.
Κάτω ἀπ’ τὰ φῶτα οἱ χειραψίες καὶ τὰ χαμόγελα
καὶ πάρα πέρα κρεμασμένες ἀπ’ τὰ δέντρα
οἱ συνομιλίες τῶν ἀνθρώπων.
Ἔπειτα ἡ ἀτέλειωτη σειρὰ
ἐκείνων ποὺ θὰ τὸν ἀποχαιρετοῦν
καὶ θ’ ἀγνοοῦν τὸ λόγο τῆς γιορτῆς ἀκόμα.
Κι ἔπειτα – τὸ χειρότερο –
ὅταν στὸ τελευταῖο χτύπημα τῆς πόρτας πάψει πιὰ νὰ ἐλπίζει
κι ἡ ἄλλη πλευρὰ τοῦ φεγγαριοῦ θὰ κλείνει τὶς σχισμὲς τοῦ ὁρίζοντα
θὰ ξέρει πὼς μέσα του, σὲ κεῖνο τὸ ἄδειο σπίτι
ὅταν κλειδώσει τελευταῖος τὰ παράθυρα νὰ βγεῖ
γιὰ λίγο στὶς μεγάλες αἴθουσες τ’ ἀνέμου,
πὼς κάποιος ἔχει μείνει πίσω του
ἀπρόσκλητος νὰ τὸν ἀκολουθεῖ
νὰ κοροϊδεύει τὴ ζωή του καὶ τὰ ἔργα του…
~
Τάσος Ζερβός – Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΡΗΜΟΣ (1961-1962)
στὴν ἄκρη αὐτοῦ τοῦ χρόνου ποὺ τελειώνει.
Τύπωσε τὶς προσκλήσεις. Μὲ τίτλους, μὲ ὀνόματα
μὲ ἡμερομηνίες.
Κι ἀποβραδὺς ξανακοιτάει τοὺς στίχους του
κι ἐλπίζει κι ἐμπιστεύεται σὲ πρόσωπά του φιλικὰ
ποὺ ἴσως νὰ θυμηθοῦν καὶ τὸν τιμήσουν…
Μὰ τώρα κουρασμένος στέκεται
καθὼς τῶν πρώτων ἡμερῶν ἡ ἀποκαθήλωση
πάλι ξανασταυρώνει τὴν ψυχή του.
Ἀκούει τὸ θόρυβο. Παραμερίζει τὴ βροχή.
Περνάει τὴν πόρτα. Στὴ δύσκολη στιγμὴ
ἡ λύπη του τὸν προσανατολίζει.
Ἔπειτα λέει τὶς συλλαβὲς τοῦ ὀνόματος.
Οἱ τελευταῖες ἀμυδρὰ ξαναγυρίζουν.
Ὅσο γιὰ τ’ ἄλλα τὰ ὑποθέτει καὶ τ’ ἀκολουθεῖ…
Ἡ λύπη του τὸν προσανατολίζει…
Στὸ βάθος τώρα ξέρει κι ἡ αὐριανὴ γιορτὴ
ποῦ θὰ τελειώσει.
Κάτω ἀπ’ τὰ φῶτα οἱ χειραψίες καὶ τὰ χαμόγελα
καὶ πάρα πέρα κρεμασμένες ἀπ’ τὰ δέντρα
οἱ συνομιλίες τῶν ἀνθρώπων.
Ἔπειτα ἡ ἀτέλειωτη σειρὰ
ἐκείνων ποὺ θὰ τὸν ἀποχαιρετοῦν
καὶ θ’ ἀγνοοῦν τὸ λόγο τῆς γιορτῆς ἀκόμα.
Κι ἔπειτα – τὸ χειρότερο –
ὅταν στὸ τελευταῖο χτύπημα τῆς πόρτας πάψει πιὰ νὰ ἐλπίζει
κι ἡ ἄλλη πλευρὰ τοῦ φεγγαριοῦ θὰ κλείνει τὶς σχισμὲς τοῦ ὁρίζοντα
θὰ ξέρει πὼς μέσα του, σὲ κεῖνο τὸ ἄδειο σπίτι
ὅταν κλειδώσει τελευταῖος τὰ παράθυρα νὰ βγεῖ
γιὰ λίγο στὶς μεγάλες αἴθουσες τ’ ἀνέμου,
πὼς κάποιος ἔχει μείνει πίσω του
ἀπρόσκλητος νὰ τὸν ἀκολουθεῖ
νὰ κοροϊδεύει τὴ ζωή του καὶ τὰ ἔργα του…
~
Τάσος Ζερβός – Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΡΗΜΟΣ (1961-1962)
Ευχαριστώ την κ. Αγγελική Κ. που μου έστειλε το ποίημα
Ο Τάσος Ζερβός (1935-1995) γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία στην Αθήνα. Φοιτητής ακόμα, το 1956, εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή Η πορεία των ίσκιων. Ακολούθησαν οι συλλογές Μορφές και σύμβολα (1957), Η ρίζα του ήλιου (1960), Η μεγάλη έρημος (1962), Άψινθος (1965), Η πορεία των ίσκιων (1966), η μελέτη Ανάγκη Ενισχύσεως της Δικαστικής (1968), τα μυθιστορήματα Επί των ορίων (1968) και Ο βασιλιάς Κλεομένης (1970), καθώς και η συλλογή διηγημάτων Γιατί γελούσε ο Μύσωνας (1980). Επιστρέφοντας στην ποίηση εκδίδει δυο ακόμα συλλογές: Πάραλος (1983) και Ξύλινα τείχη (1987). Όλα τα βιβλία του κυκλοφόρησαν εκτός εμπορίου (από χέρι σε χέρι). Μετά τον αιφνίδιο θάνατό του, σε ηλικία 60 ετών, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Το Ροδακιό η τελευταία ποιητική του συλλογή Προσωπογραφίες ή Το μεσιανό κατάρτι (είχε προλάβει να την ολοκληρώσει) και το 2004 ο συγκεντρωτικός τόμος Τάσος Ζερβός, Τα ποιήματα.
