Κώστας Βάρναλης, «Ο χειρότερος οχτρός»

Σωπάσαν οι καλοί μου οχτροί. Το χώμα
τους έκλεισε το στόμα.
Κι οι ζωντανοί, διδάχοι και κριτές,
δε ζήσανε ποτές.
Κέρδος κανέν', άμα φωλιάζει εντός μου
ο πιο κακός εαυτός μου.
Σαράκι στα κατάβαθα χωμένο
με τρώει και πάντα μένω.

 ΕΠΙΤΑΦΙΟ
Λίγον έπιανε χώρο στον Απάνου.
Τα πολλά δεν τα χάρηκε. Τα λίγα
συχνά δεν τα ’χε. Κι από τα μεγάλα,
που θα μπορούσε, τα μικρά ’χει κάνει.
Τώρα στον Κάτου κόσμο όλα δικά του.
—«Εγώ το πουθενά, ποτές και τίποτα.».

Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ
Άμα πεθάνει ο αφέντης σου, μη χαίρεσαι, λαουτζίκο,
και λες θα ’ναι καλύτερος ο γιος απ’ τον μπαμπά του,
πως θα ’ναι το λυκόπουλο καλύτερο απ’ το λύκο.
Ένας μονάχα είναι καλός, ο τελευταίος του πάτου.

ΜΙΜΗΣΗ
Κι η πιο θανατερή πανούκλ’ ακόμα
μπορεί να βρει μιαν πλερωμένη λύρα.
Είσαι, κυρά πανούκλ’, ανοιχτοχέρα;
Κάθε τσανακογλύφος Όμηρός σου.
~
 από την ποιητική συλλογή Ελεύθερος κόσμος (1965)

 

 O Κώστας Βάρναλης (Μπουργκάς, 1884 – 1974) ήταν λογοτέχνης. Είναι γνωστός κυρίως για τα ποιήματά του, αλλά έγραψε επίσης αφηγηματικά έργα, κριτική και μεταφράσεις. Τιμήθηκε το 1959 με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν. [Βιογραφία]