Σοφία Αγραπίδη, «Άστεγων συνανθρώπων ψίθυροι»

Στενά τα περιθώρια των εποχών
μονολογούσαν με σβησμένο το όραμα.
Οι καμπάνες των εκκλησιών άδειες
από τις κυριακάτικες γλυκές μελωδίες.
Σαν ψίθυροι απ’ το άγνωστο
τα χείλη τραγουδούσαν τη ζωή.
Ανύποπτα τα βλέμματα στον δρόμο
κι εκείνοι παγωμένοι στη γωνιά.
Μια πόρτα αμπαρωμένη για μουράγιο
παλιά κουτιά και δυο κουβέρτες.
Έτρεμαν τα θέμελα της γης,
ασημοκαπνισμένη η εικόνα της Παναγιάς
που τους είχε δώσει η μάνα.
Γονυπετώς τις βαθύψυχες προσευχές τους
έστελναν όταν σιγότρεμαν τ’ άστρα.
Μετέωρα τα συναισθήματα της προσδοκίας.
Η βροχή χαράκωνε το έδαφος
όταν μια ανεμώνη φύτρωνε χαμογελαστή,
μετά ερχόταν με γεμάτη αγκαλιά
η γυναικεία μορφή..που ονόμαζαν άνοιξη!
πηγή

 

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ανδραβίδα του νομού Ηλείας. Στην Πάτρα σε ιδιωτική σχολή σπούδασα Προγραμματισμό Η/Υ και Γραμματειακή Υποστήριξη. Ακολούθησα την στρατιωτική επαγγελματική πορεία και υπηρέτησα για είκοσι επτά χρόνια στον Στρατό Ξηράς, στο Υγειονομικό Σώμα. Παρακολούθησα μαθήματα στο τμήμα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού στο ΕΑΠ απ' όπου αναγκάστηκα να διακόψω τη φοίτηση για πρακτικούς λόγους. Εδώ και είκοσι χρόνια παρακολουθώ σεμινάρια στον τομέα της ψυχολογίας καθώς και σε αντικείμενα ιστορίας - πολιτισμού. Είμαι μέλος σε έγκριτους πολιτιστικούς και λογοτεχνικούς φορείς. Ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου είναι αφιερωμένο στον εθελοντισμό στον πολιτιστικό και ανθρωπιστικό φορέα.Ο γραπτός λόγος αποτελεί μια μεγάλη αγάπη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πάνω από είκοσι χρόνια δημοσιεύονται κείμενά μου, επιστολές, ποιήματά μου στον έντυπο και  στον διαδικτυακό τύπο. Το 2014 ήρθε η πρώτη μου τιμητική διάκριση με το Α βραβείο μελοποιημένης ποίησης και έως σήμερα ακολούθησαν αρκετές ακόμη. Έχω συμμετάσχει σε αρκετές ανθολογίες και περιοδικά. 

Στις αρχές του έτους (2021) κυκλοφόρησε η πρώτη μου ποιητική συλλογή:

 "Ανατολή Ψυχής" από τις εκδόσεις Κέφαλος.»
Το ιστολόγιο της ποιήτριας