(1).jpg)
.png)
Κάποιες φορές νομίζω πως τρελαίνομαι.
Είναι κι αυτές οι ευωδιές
που απλώνονται ανεξήγητα, μέρες γιορτών, στο σπίτι·
σαν της αγάπης τ’ άρωμα, που μια ζωή την καρτεράς
όμως δεν πρόκειται ποτέ να συναντήσεις.
Ή, είναι τότε, που χτυπάει το τηλέφωνο.
Νιώθεις και πάλι όμορφα που ακούς
μία φωνή αγαπημένη απ’ τα παλιά
και ακατάπαυστα μιλάς τέσσερις ώρες.
Κάποτε, κλείνοντας με ευχές,
συνειδητοποιείς
πως το τηλέφωνο που μίλαγες
έχει πολύ καιρό που είναι χαλασμένο.
~
Δεν έχω βρει ακόμη μούσα, να το ξέρεις·
όλα μου τα ποιήματα, απ’ τον καιρό που έφυγες,
φοράνε τ’ αποφόρια σου κι αχτένιστα γυρίζουν.
Είναι κι αυτές οι ευωδιές
που απλώνονται ανεξήγητα, μέρες γιορτών, στο σπίτι·
σαν της αγάπης τ’ άρωμα, που μια ζωή την καρτεράς
όμως δεν πρόκειται ποτέ να συναντήσεις.
Ή, είναι τότε, που χτυπάει το τηλέφωνο.
Νιώθεις και πάλι όμορφα που ακούς
μία φωνή αγαπημένη απ’ τα παλιά
και ακατάπαυστα μιλάς τέσσερις ώρες.
Κάποτε, κλείνοντας με ευχές,
συνειδητοποιείς
πως το τηλέφωνο που μίλαγες
έχει πολύ καιρό που είναι χαλασμένο.
~
Δεν έχω βρει ακόμη μούσα, να το ξέρεις·
όλα μου τα ποιήματα, απ’ τον καιρό που έφυγες,
φοράνε τ’ αποφόρια σου κι αχτένιστα γυρίζουν.
~
Ο Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου γεννήθηκε το 1968 στη Βέροια όπου και ζει. Έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές: «Η τράπουλα του καλοκαιριού» (εκδ. Ars Poetica, 2012), «Furor Scribendi» (εκδ. Ars Poetica, 2013), «Ο άστεγος της οδού Χαμογέλων» (εκδ. Σαιξπηρικόν, 2015), «Έλαβον» (εκδ. Σαιξπηρικόν, 2017), «Τα μεροκάματα ενός έρωτα» (Εκδόσεις Εντευκτηρίου, 2019), «Της μιας ανάσας ποιήματα» (εκδ. Κουκκίδα, 2021), «Όλα στο μαύρο» (εκδ. Ρώμη, 2022) ενώ συμμετέχει στα συλλογικά έργα «Ποιητικός Πυρήνας - Ανθολογία» (εκδ. Ενδυμίων, 2012) και «Ποιητικός και Πεζός Λόγος των Μελών της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (1980-2015)» (εκδ. Ρώμη, 2016).
