Πρώτη φορά δε γύρισε το μεσημέρι
πρώτη φορά το βράδυ δε γύρισε
βάζω κατά νου μην τον περίμενε έξω από το σχολειό
ο Βάρναλης ο Παπατσώνης
η Μαρία Ράλλη ο Κοντόπουλος μη τον περίμεναν
δεν μπορώ να εξηγήσω τέτοια αργοπορία
κάπου θα ξεχάστηκαν απαγγέλλοντας ποιήματα
συζητώντας και καυγαδίζοντας κάπου θα νυχτώθηκαν
παίρνω τους δρόμους να ρωτήσω δάσκαλο κι επιστάτη
οι δρόμοι κουλουριάζονται γύρω μου φέρνω βόλτες
παίρνω το ραβδί βγάζω στη βοσκή
κουδούνια και πρόβατα, πεθαίνουν όλα τα πρόβατα
πεθαίνουν τα κουδούνια τα κουδούνια
στον αέρα χειρονομώ με το ραβδί μου
σ’ ένα ρολόι που θα δείχνει στον αιώνα
μία και δέκα μία και δέκα μία και δέκα μετρώ την ώρα
φέγγω ενώ καήκανε όλα τα κεριά
δεν φόρεσε και τον σταυρό του, ανησυχώ,
ξέχασε τη δραχμή για το κουλούρι του
το παράπονο θα τον έχει πάρει
ω πώς θα τον μαλώσω έτσι και φανεί απ’ την γωνιά
πώς θα τον αγκαλιάσω και θα τον μαλώσω
αυτό το φέρετρό του έσπασε τους ώμους μου
από δω και πέρα παιδί ξυπόλυτο
θα τον κουβαλώ στους ώμους μου
να τον πνίγω στα μούρα και στα κλήματα
σαν προβλήτα να τον σηκώνω ψηλά
όταν βουλιάζει ο κόσμος.
πρώτη φορά το βράδυ δε γύρισε
βάζω κατά νου μην τον περίμενε έξω από το σχολειό
ο Βάρναλης ο Παπατσώνης
η Μαρία Ράλλη ο Κοντόπουλος μη τον περίμεναν
δεν μπορώ να εξηγήσω τέτοια αργοπορία
κάπου θα ξεχάστηκαν απαγγέλλοντας ποιήματα
συζητώντας και καυγαδίζοντας κάπου θα νυχτώθηκαν
παίρνω τους δρόμους να ρωτήσω δάσκαλο κι επιστάτη
οι δρόμοι κουλουριάζονται γύρω μου φέρνω βόλτες
παίρνω το ραβδί βγάζω στη βοσκή
κουδούνια και πρόβατα, πεθαίνουν όλα τα πρόβατα
πεθαίνουν τα κουδούνια τα κουδούνια
στον αέρα χειρονομώ με το ραβδί μου
σ’ ένα ρολόι που θα δείχνει στον αιώνα
μία και δέκα μία και δέκα μία και δέκα μετρώ την ώρα
φέγγω ενώ καήκανε όλα τα κεριά
δεν φόρεσε και τον σταυρό του, ανησυχώ,
ξέχασε τη δραχμή για το κουλούρι του
το παράπονο θα τον έχει πάρει
ω πώς θα τον μαλώσω έτσι και φανεί απ’ την γωνιά
πώς θα τον αγκαλιάσω και θα τον μαλώσω
αυτό το φέρετρό του έσπασε τους ώμους μου
από δω και πέρα παιδί ξυπόλυτο
θα τον κουβαλώ στους ώμους μου
να τον πνίγω στα μούρα και στα κλήματα
σαν προβλήτα να τον σηκώνω ψηλά
όταν βουλιάζει ο κόσμος.
~
[Το ποίημα αυτό είναι το εικοστό τρίτο της ποιητικής συλλογής της Γιολάντας Πέγκλη «Φεβρουάριος», η οποία κυκλοφόρησε το 1978, χρονιά που πέθανε ο ποιητής Γιώργης Σαραντής στον οποίο και είναι αφιερωμένη]
πηγή
Η Γιολάντα Πέγκλη γεννήθηκε το 1934 στην Αθήνα, και κατοικεί στην Κηφισιά. Ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά. Ποίησή της δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 1959, ενώ η πρώτη ποιητική της συλλογή Λάζαροι εν αποσυνθέσει κυκλοφόρησε το 1964. Ακολούθησαν άλλες δεκατέσερις συλλογές, ανάμεσά τους η συγκεντρωτική έκδοση Της γλυκειάς πατρίδας και εκλογή ποιημάτων (1996). Οι τελευταίες της συλλογές είναι: Ας σταθούμε εδώ (Γαβριηλίδης, 2004), Γεια (Γαβριηλίδης, 2010) και Της γλυκειάς πατρίδας (Β’ έκδοση αναθεωρημένη, Εκδόσεις του Φοίνικα, 2017). Το 2015 από τις Εκδόσεις των φίλων εκδόθηκε ο αφιερωματικός τόμος Γιολάντα Πέγκλη, Κριτικές και μελετήματα στα 50χρονα της ποιητικής της παρουσίας. Τιμήθηκε με το Βραβείο Ποίησης του Πανεπιστημίου Αθηνών (1971) και με το Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1972). Το 2002 βραβεύτηκε με το βραβείο Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών. Έχει ασχοληθεί επίσης με τη μετάφραση, την κριτική και το δοκίμιο. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε εννέα γλώσσες.
[Το ποίημα αυτό είναι το εικοστό τρίτο της ποιητικής συλλογής της Γιολάντας Πέγκλη «Φεβρουάριος», η οποία κυκλοφόρησε το 1978, χρονιά που πέθανε ο ποιητής Γιώργης Σαραντής στον οποίο και είναι αφιερωμένη]
πηγή
Η Γιολάντα Πέγκλη γεννήθηκε το 1934 στην Αθήνα, και κατοικεί στην Κηφισιά. Ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά. Ποίησή της δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 1959, ενώ η πρώτη ποιητική της συλλογή Λάζαροι εν αποσυνθέσει κυκλοφόρησε το 1964. Ακολούθησαν άλλες δεκατέσερις συλλογές, ανάμεσά τους η συγκεντρωτική έκδοση Της γλυκειάς πατρίδας και εκλογή ποιημάτων (1996). Οι τελευταίες της συλλογές είναι: Ας σταθούμε εδώ (Γαβριηλίδης, 2004), Γεια (Γαβριηλίδης, 2010) και Της γλυκειάς πατρίδας (Β’ έκδοση αναθεωρημένη, Εκδόσεις του Φοίνικα, 2017). Το 2015 από τις Εκδόσεις των φίλων εκδόθηκε ο αφιερωματικός τόμος Γιολάντα Πέγκλη, Κριτικές και μελετήματα στα 50χρονα της ποιητικής της παρουσίας. Τιμήθηκε με το Βραβείο Ποίησης του Πανεπιστημίου Αθηνών (1971) και με το Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1972). Το 2002 βραβεύτηκε με το βραβείο Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών. Έχει ασχοληθεί επίσης με τη μετάφραση, την κριτική και το δοκίμιο. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε εννέα γλώσσες.
