Αμαλία Ρούβαλη, «Αχανώς χαθέντες»

Σπασμένα νερά
χαλασμένα φρένα
φρέαρ μνημών
δεν έχει στάση
να κατεβώ,
μοιραία,
φτάνω στο τέρμα
και πάλι
η ίδια διαδρομή
ανάποδη/ σαν διάδρομος
κλειστός, ασφυξία.
Σιωπηλό το πλοίο
μπατάρει
στα θέλω
σε δυο κουταλιές
γλυκού νερού.
Από θέση ισχύος
φταίω.
Ξεχνάω τις στάσεις,
ξεχνάω τις πλατείες,
ξεχνάω τα χέρια,
τα μάτια,
δεν ξέρω.
Οι διαστημόπετρες
δεν  κάνουν  χάρες
Δεν ξημερώνει για όλους,
τι να  τους κάνω, ακριβώς,
τους κοιμισμένους μου
με τα χλωμά μάτια;
Δωσ’ μου έναν λόγο
για αύρα
κι ας είναι
κι αγέρας σφυριχτός
στα μακρυσμένα βουνά
πριν
απολείπειν
ο Θεός
Αντώνιον.

11 Οκτ. 2012

πηγή η ιστοσελίδα της ποιήτριας

Η Αμαλία Ρούβαλη γεννήθηκε το 1954 στο Ναύπλιο όπου πέρασε την παιδική της ηλικία. Είναι κόρη της οδοντιάτρου και ποιήτριας Τερέζας Παπαδόγιαννη-Ρούβαλη και του δικηγόρου εκ Ναυπλίου Τάκη Ρούβαλη, εκδότη στο Ναύπλιο  της μηνιαίας εφημερίδας «Η Μάχη», στην δεκαετία του 1960. Αδερφός της είναι ο συγγραφέας Γιώργος Ρούβαλης. Κατοικεί και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες, κοινωνιολογία και σκηνοθεσία του κινηματογράφου στην Αθήνα και στο Παρίσι. Μετέφρασε βιβλία κοινωνικών επιστημών στις δεκαετίες 1970-1980 από τα γαλλικά, τα ισπανικά και τα ιταλικά. Για δύο περίπου δεκαετίες διετέλεσε επίσημη μεταφράστρια και Ακόλουθος Τύπου στην Πρεσβεία του Μεξικού στην Ελλάδα, σήμερα εργάζεται στο Ελληνικό Δημόσιο. Έχει εκπονήσει κοινωνιολογικές έρευνες και δημοσιεύσει μελέτες στον εξειδικευμένο Τύπο. Από τη δεκαετία του 2000 ασχολείται με τη λογοτεχνική μετάφραση από τις ιβηρικές γλώσσες, είναι, επίσης, ισπανίστρια. Έχει διδάξει κοινωνιολογία της Λατινικής Αμερικής στο ΕΚΕΜΕΛ. Έχει εκδώσει  ως σήμερα δύο ποιητικές συλλογές:  «Πρώτα ποιήματα», 1976, εκδόσεις  Νέα Σκέψη και «Έπεα πτερόεντα;», 2009, εκδόσεις Τυπωθήτω. Ορισμένα από τα ποιήματα της έχουν μεταφραστεί στα πορτογαλικά, ισπανικά και κροατικά. Δημοσιεύει ποίηση και λογοτεχνική κριτική σε σχετικά έντυπα και στο διαδίκτυο. 

Το ιστολόγιο της ποιήτριας amarouv.blogspot.com