Γιάννης Ζελιαναίος, «Καινούργια γειτονιά»

Έχω μια γειτόνισσα που με λέει αγόρι
έχω επίσης τον άντρα της
πρώην αλκοολικός
και συνονόματος
να μου παγώνει το κρασί.
Έχω έναν γάτο
που δεν τ’ αρέσει ο γυρισμός μου
και τα ποντίκια τ’ ουρανού
να χέζουν την αυλή μου.
Έχω λεμόνια
και κατσαρίδες
την απλώστρα
τον φούρνο
το ψυγείο
τα ποτήρια
και τα φιλμ
που με βολεύουν
γιατί δεν με ξέρουν.
Έχω δυο σκυλιά
που με κοιτούν
και δεν γαβγίζουν
γιατί αυτά με ξέρουν.
Έχω
τα δάχτυλά μου
ακόμα
και τα μαλλιά μου κομμένα.
 Έχω τα τασάκια γεμάτα
την γραφομηχανή μου την παλιά
που με κοιτάζει άρρωστα
κι ένα καινούργιο πληκτρολόγιο
που του ‘σπασα τα ποδάρια
μπας και καθίσει καλά.
Έχω ακόμα άξυστα μολύβια
τρύπιες φόρμες
άφτιαχτα δωμάτια
λάμπες που δεν τις αλλάζω
γιατί είναι αρκετός ο τρόμος το πρωί.
Έχω το πιοτί μου
την ζάλη μου
έναν θάνατο όμορφο
κάτω στο δρόμο
που περιμένει.
Έχω παιδιά να συγυρίζουν το πάρκο
φώτα ανάπηρα πίσω από παντζούρια αβοήθητα
τον Ρεμπώ σε κορνίζα
και τον Έδγαρ
και τον άλλο τον Αρθούρο
κι έναν μάλλον πια πεθαμένο αλκοολικό
που τον τράβηξα φωτογραφία
μεσημέρι πριν χρόνια σε παγκάκι.
Έχω τα παλιά μου τετράδια
τα φλασκιά που μου ‘καναν δώρο
εκείνοι που δεν τους ξαναμίλησα
έχω ποιήματα πεταμένα παντού
άπλυτα μαύρα στο στρώμα
έναν διακόπτη που δεν δουλεύει
κι έναν άλλον που μου μοιάζει.
Έχω τα σημαντικά σε συρτάρι
τα ασήμαντα σε συρτάρι επίσης
τον ξανθό μου καπνό
τους λευκούς νοσοκομειακούς μου τοίχους
τις τιμωρίες στο πάτωμα της τουαλέτας
τα σάλια στο τραπέζι της κουζίνας
την μεθυσμένη ανάσα μου
να ταίζει δυο μαξιλάρια πονηρεμένα.
Τούτο το μπουρδελοποίημα δεν θα τελειώσει
με την ατάκα
«Μα δεν έχω πια εσένα»
και με τηλέφωνα που δεν χτυπάνε.
Τούτο το ποίημα θα τελειώσει
με την καρέκλα να μπαίνει
και πάλι στη θέση της
τα περιστέρια να κοιμούνται στον πάνω όροφο
τα σκυλιά του απέναντι να γλύφουν τα κάγκελα
τις κατσαρίδες να σουλατσάρουν γύρω απ’ τα σκουπίδια μου
τον πρώην αλκοολικό
και συνονόματο
να μου κλείνει το μάτι
καθώς τρία επόμενα μεθυσμένα αργύρια
είναι αρκετά
για να αντιμετωπίσεις
ζωγραφισμένες ραχοκοκαλιές
με τον Μάρτη βγαλμένο απ’ το χέρι σου
να περνάει ακόμα εξαντλητικά
γύρω απ’ τον λαιμό μου.

πηγή

Ο Γιάννης Ζελιαναίος γεννήθηκε τον Γενάρη του άσωτου έτους 1978. Υπήρξε αρθρογράφος σε πολλά μουσικά sites, αποκλειστικός φωτογράφος του συγκροτήματος «Διάφανα Κρίνα» για πολλά χρόνια, δισκοθέτης, φανζινάς, υπάλληλος δισκοπωλείου και πολλά άλλα επαγγέλματα που ευτυχώς έκανε για να βιοποριστεί. Ποιήματα και κείμενά του έχουν χρησιμοποιηθεί για θεατρικές παραστάσεις, opening acts και άλλα πολλά. Την περίοδο 2012-2017 ήταν συνεκδότης  μαζί με την Γιώτα Παναγιώτου στις εκδόσεις Straw Dogs όπου κυκλοφορεί και το ομότιτλο περιοδικό τέχνης με έδρα του την Κύπρο. Για ένα χρόνο (2015-2016) αρθρογραφούσε στο πολιτιστικό ένθετο «Ηδύφωνο» της κυριακάτικης «Σημερινής» κρατώντας την δική του μουσική στήλη με τίτλο «Ο Ήχος της Μουσικής». Είναι βασικός συνεργάτης της Τεθλασμένης Ψηφιακής Βιβλιοθήκης, bibliotheque.gr. Ζει κι εργάζεται ως δισκοθέτης στην Λευκωσία. Τίτλοι βιβλίων: Καλώς ήρθες χειμώνα, γραφιά της νιότης μας (Εριφύλη, 2004). Άννα (Εριφύλη, 2005). Ο διάβολος πάνω σε στρατσόχαρτο (Ενδυμίων, 2009). Μακάριοι οι σκύλοι του οινοπνεύματος (Straw Dogs, 2016). Ο διάβολος πάνω σε στρατσόχαρτο (Straw Dogs, 2016). Caraytoktonia (Bibliotheque, 2018).

 yianniszelianaios.blogspot.com