Δημήτριος Καμπούρογλου, «Eωθινόν» (Eωθινόν: πρωινό, εγερτήριο τραγούδι)

Ξυπνάτε, φίλοι,
τ’ αστέρια σβήνουν
γλυκιά αυγούλα
μάς χαιρετά,
και μυρωμένο
φυσά τ’ αγέρι
και το πουλάκι
πρωτοπετά...
 
Eμπρός! τρεχάτε
στις ράχες πάνω,
στα δάση μέσα,
στις ρεματιές...
χοροπηδάτε
σαν τα ελάφια
και ξαπλωθείτε
μέσ’ στις μυρτιές...
 
κι αδελφωμένοι
όλοι αντάμα
ένας στου άλλου
την αγκαλιά,
γλυκά αρχίστε
να τραγουδάτε
στης ερημίας
τη σιγαλιά...
 
E! σεις που είστε
όλοι γεμάτοι
από ασήμι,
από χρυσό,
που συλλογιέστε
πώς μια πεντάρα
φέρνει για τόκο
λεπτό μισό,
 
που δεν πονείτε
δεν αγαπάτε
στον κόσμο άλλο,
ή τον παρά,
εδώ ελάτε
να ιδείτε πού ειναι
η ευτυχία
και η χαρά!
~
από το βιβλίο: Δημήτριος Γρ. Kαμπούρογλους, Παλαιαί αμαρτίαι, Eκ του τυπογραφείου της Eνώσεως, 1882
πηγή

 

Ο Δημήτριος Καμπούρογλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Μεγάλωσε σε υψηλό πνευματικό περιβάλλον, καθώς και η μητέρα του ήταν εξαιρετικά μορφωμένη για την εποχή. Σπούδασε στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και άσκησε στη δικηγορία για δεκαπέντε χρόνια. Στη συνέχεια εργάστηκε στο δημόσιο τομέα [Πρωτοδικείο Αθηνών (1872-1873), Αρχαιολογική Εταιρεία, Εθνική Βιβλιοθήκη, της οποίας διετέλεσε και διευθυντής (1904-1917)]. Ασχολήθηκε παράλληλα με τη δημοσιογραφία. Στα πλαίσια της δραστηριότητάς του συγκέντρωσε ιστορικό και χρονογραφικό υλικό για την Αθήνα, επανέκδωσε το ιδρυμένο από τον πατέρα του περιοδικό Εβδομάς, του οποίου ανέλαβε και τη διεύθυνση (1884-1886) και κυκλοφόρησε το λαογραφικό περιοδικό Δίπυλον (1910-1912). Τιμήθηκε με το κρατικό Αριστείο των Γραμμάτων (1923) και υπήρξε μέλος (από το 1927) και πρόεδρος (1934) της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1932 γιόρτασε τα πενήντα χρόνια της φιλολογικής του δραστηριότητας στο σύλλογο Παρνασσός. Πέθανε στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1872, φοιτητής ακόμη, με την υποβολή της κωμωδίας του Ευσυνειδησία και Ασυνειδησία στο Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό, στον οποίο βραβεύτηκε τον επόμενο χρόνο για την ποιητική συλλογή Η φωνή της καρδιάς μου. Ακολούθησαν πολλές δημοσιεύσεις και εκδόσεις έργων του, με τα οποία κάλυψε πολλούς τομείς του γραπτού λόγου. Ο Δημήτριος Καμπούρογλου ανήκει στους έλληνες πεζογράφους της λεγόμενης γενιάς του 1880. Στο σύνολο του έργου του κυριαρχεί η πρόθεσή του να καταγράψει την ιστορία της Αθήνας, για την οποία έτρεφε βαθιά αγάπη, και να αναδείξει μέσω του λόγου του την αδιάσπαστη συνέχεια του ελληνισμού στο πέρασμα των αιώνων. Για το λόγο αυτό στράφηκε τόσο στην ιστορική και λαογραφική μελέτη του παρελθόντος, κυρίως της περιόδου της τουρκοκρατίας, όσο και στην παρατήρηση της σύγχρονής του πραγματικότητας με έμφαση στα λαϊκά κοινωνικά στρώματα. Στον τομέα της γλώσσας κινήθηκε στα πλαίσια μιας συγκρατημένης δημοτικιστικής έκφρασης. πηγή - εργογραφία