Σε μια σταλιά γαλάζια γη, στου Αιγαίου την πρωτοκόρη,
απ’ όλες τις φυλές της γης του κόσμου οι οδοιπόροι.
έρχονται απ’ το μαστίγιο του θεού κυνηγημένοι
να βρουν τον σπόρο της χαράς του κόσμου οι αδικημένοι.
Κι έχει η Ελλάς των δώδεκα θεών μεγάλη αγκάλη
κι έχει τα πλούτη τ’ ουρανού κι όλης της γης τα κάλλη.
Κι έχει θεό τον Ξένιο τον παντεπόπτη ΔΙΑ
μα κι αν το θέλει δεν μπορεί να δώσει σωτηρία,
στο πεινασμένο, τ’ άτυχο, το ρημαγμένο ασκέρι
που του θεού δεν ένιωσε το σπλαχνικό το χέρι.
Πώς να χαρείς και γιορτινές οι μέρες σου πώς να ’ναι:
συ να γλεντάς κι αυτοί ψωμί μην έχουνε να φάνε.
Πονάει καρδιά και κλαίει η ψυχή στα σχέδια των μεγάλων,
μα όλα γύρω μαρτυρούν πως η «ΕΛΛΑΣ ΕΑΛΩ»
«Εάλω» Έλληνες η Ελλάς με εχθρούς που εχθροί δεν είναι,
Μα πιόνια αόρατων εχθρών, βλέπε κι εσύ και κρίνε.
Δεν είναι η Ελλάς θεός τον κόσμο για να σώσει,
την θεϊκή ανισότητα να την ισοπεδώσει.
Είναι η χώρα του φωτός, του πνεύματος τ’ αρχαίου,
του ακατάλυτου η πηγή η φλέβα κάθε ωραίου.
Η φύτρα των ιδανικών, του ήλιου η πρώτη έννοια ,
στο περιδέραιο της γης χάντρα μαλαματένια.
απ’ όλες τις φυλές της γης του κόσμου οι οδοιπόροι.
έρχονται απ’ το μαστίγιο του θεού κυνηγημένοι
να βρουν τον σπόρο της χαράς του κόσμου οι αδικημένοι.
Κι έχει η Ελλάς των δώδεκα θεών μεγάλη αγκάλη
κι έχει τα πλούτη τ’ ουρανού κι όλης της γης τα κάλλη.
Κι έχει θεό τον Ξένιο τον παντεπόπτη ΔΙΑ
μα κι αν το θέλει δεν μπορεί να δώσει σωτηρία,
στο πεινασμένο, τ’ άτυχο, το ρημαγμένο ασκέρι
που του θεού δεν ένιωσε το σπλαχνικό το χέρι.
Πώς να χαρείς και γιορτινές οι μέρες σου πώς να ’ναι:
συ να γλεντάς κι αυτοί ψωμί μην έχουνε να φάνε.
Πονάει καρδιά και κλαίει η ψυχή στα σχέδια των μεγάλων,
μα όλα γύρω μαρτυρούν πως η «ΕΛΛΑΣ ΕΑΛΩ»
«Εάλω» Έλληνες η Ελλάς με εχθρούς που εχθροί δεν είναι,
Μα πιόνια αόρατων εχθρών, βλέπε κι εσύ και κρίνε.
Δεν είναι η Ελλάς θεός τον κόσμο για να σώσει,
την θεϊκή ανισότητα να την ισοπεδώσει.
Είναι η χώρα του φωτός, του πνεύματος τ’ αρχαίου,
του ακατάλυτου η πηγή η φλέβα κάθε ωραίου.
Η φύτρα των ιδανικών, του ήλιου η πρώτη έννοια ,
στο περιδέραιο της γης χάντρα μαλαματένια.
~
πηγή
πηγή
Σ᾽ ένα όμορφο, Μινωικό χωριό, τον Πανασσό Ηρακλείου Κρήτης γεννήθηκα, κάποια μακρινή άνοιξη κι εκεί μεγάλωσα ανάμεσα σε ζεστούς κι αληθινούς ανθρώπους. Αγρότισσα κι αρχόντισσα η μάνα μου, αγρότης και φιλόσοφος ο πατέρας μου. Είχα όσο ήθελα ουρανό και δικά μου αστέρια. Ταξίδεψα με το σύννεφο, φτερούγισα με τον άνεμο, έλειωσα με το χιόνι. Η πεταλούδα με δίδαξε το εφήμερο, το ποτάμι το ανεπίστρεπτο τα πουλιά την ελευθερία. Διορίστηκα δασκάλα στο Δημοτικό σχολείο της «ΛΑΡΚΟ» του Μποδοσάκη, στον Ν. Φθιώτιδος. Ενθουσιάστηκα είχα ψυχές να πλάσσω.
(Έχει
βραβευτεί πέντε φορές σε πανελλήνιους διαγωνισμούς ποίησης (η μία σε
ποιητική συλλογή). Επτά σε διηγήματα. Δημοσιεύει σε εφημερίδες και
περιοδικά του Ηρακλείου και των Αθηνών Είναι μέλος της «Εταιρίας Ελλήνων
Λογοτεχνών» της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών» – «του Συνδέσμου
Ιστορικών συγγραφέων», «του Συνδέσμου Λογοτεχνών Ηρακλείου Κρήτης» και
«αντιπρόεδρος του Συλλόγου Λογοτεχνών Ηρακλείου «Κρητών λόγος»)
Τίτλοι
βιβλίων: Τον έρωτα τραγούδησα τη φύση και το άπιαστο (2006). Η ορχήστρα
των θεών και μια παραφωνία (Μυθ. 2008). Στην ενδοχώρα των αισθημάτων
(2010). Με τα φτερά του Πήγασου (2010). Φιλοξενία και έρωτας στα χρόνια
της λέπρας (Μυθ. 2013). Η Ελλάς εάλω και ούτως και άλλως (2014). H
Διδασκάλισσα (Μυθ. 2016).
Το ιστολόγιο της ποιήτριας elmanioraki.blogspot.com
Το ιστολόγιο της ποιήτριας elmanioraki.blogspot.com