Στέλλα Τενεκεντζή, «Δυο χιλιάδες είκοσι»

Αν γράψω τώρα ένα ποίημα
αυτήν την Τρίτη
που μοιάζει με Τετάρτη
με Κυριακή
Αν κόψω τα νύχια του δεξιού μου χεριού
και δεν μπορούν πια
να χωθούν στο μπράτσο του αριστερού
και πιάσω το μολύβι
απαλά λες κι είναι φτερό το μολύβι
θα γράψω μια λέξη με κεφαλαίο λάμδα
όχι Λαίλαπα
Λαχτάρα
Λείψανο ή Λεπίδα
όχι Λυπάμαι
ούτε Λυγώ
Αν κόψω τα νύχια μου σύριζα με τα δάχτυλα
και ξύσω το μολύβι τέλεια με την ξύστρα
θα γράψω ένα κεφαλαίο λάμδα ακριβώς στη μέση
της λέξης μου
δυο ευθείες παράλληλες, πλάγιασαν, φιλήθηκαν
κι η λέξη υψώνεται
το ποίημα
το σπίτι
γεμίζει ανθρώπους
γεμίζει αμυγδαλιές
ανθόσκονη πάνω στο τραπέζι

Αν κόψω τα νύχια σύριζα με τα δάχτυλα
κι αγκαλιάσω τα μπράτσα
κι όσο πλένω δυο χιλιάδες είκοσι φορές τα χέρια
αρχίσω να χαμογελώ στις δροσοσταλίδες
κάτω απ’ τη μάσκα μου
μεμιάς
όλος ο κόσμος
γίνεται σπίτι μου

Απ’ άκρη σ’ άκρη

πηγή

Η Στέλλα Τενεκετζή γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1977. Σπούδασε Διοίκηση επιχειρήσεων και Αρχιτεκτονική εσωτερικού χώρου. Ασχολήθηκε με την αποτύπωση κτιρίων και το θέατρο. Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί επανειλημμένα σε λογοτεχνικά περιοδικά. Η συλλογή διηγημάτων "Του επαγγέλματός της" είναι το πρώτο της βιβλίο.