Νικόλαος Χάγερ-Μπουφίδης, «Η αιώνια ιστορία»

Καιρός πια να τελειώνει η ιστορία αυτή…
Πολύ εβάσταξε… Θα βρει έναν τρόπο… Θα της πει…

Άλλωστε αρκεί λίγη ψυχρότητα να δείξει,
κι εύκολα η ιστορία αυτή θα λήξει…

Έτσι είπε. Και την άλλη Κυριακή
τέτοια ακολούθησε ως το τέλος ταχτική.

Της μίλησε με «τρυφερήν αδιαφορία»
― και πώς τον κοίταζεν, αυτή, με απορία…―

Και βέβαια, θα βλεπόμαστε… Ποιος ξέρει…
Αλήθεια, είδες;… Πάει το καλοκαίρι…

Αυτή δεν απαντούσε. Κάποιο δάκρυ
απ’ των ματιών της κύλησε την άκρη…

Και με παράπονο βουβό, δίχως να κλάψει,
τον ρώτησε αν θέλει να του γράψει.

Αυτός, με τρόπο άλλαξε ομιλία
― νας, ας του έγραφε… με πρώτην ευκαιρία…―

Κι έτσι χωρίστηκαν. Μα ήταν δυνατό;…
Ήταν, λοιπόν, αυτό, τόσο απλό;…

Περάσαν μέρες. Δεν ελάβαινε το γράμμα…
Και τότε αρχίνησε το αληθινό το δράμα:

Το βράδυ, ο ταχυδρόμος σαν περνά,
πώς νιώθει την καρδιά του να χτυπά…

Κι οι μήνες που του φαίνουνται σα χρόνοι
περνάν, κι αυτός ολοένα μαραζώνει…

Το ξέρει πια πως δε θα ‘ρθεί το γράμμα·
κι όμως προσμένει ακόμα κάποιο θάμα…

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1928
~
Περιοδικό Αλεξανδρινή Τέχνη, Χρονιά Γ’, Φεβρουάριος 1929, τεύχος 2ο
πηγή

 

Ο Νίκος Χάγερ-Μπουφίδης (1899-1950) γεννήθηκε στην Αθήνα και καταγόταν από τον πατέρα του από τη Γερμανία. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Πάτρα και στη συνέχεια έζησε με την οικογένειά του στο Κάιρο της Αιγύπτου, όπου τέλειωσε τη σχολή Lycee Francais. Μετά το τέλος των σπουδών του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, και πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και στον εμφύλιο διώχτηκε και φυλακίστηκε στις φυλακές Χατζηκώστα για τα αριστερά πολιτικά του φρονήματα. Πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο της λογοτεχνίας το 1916 με δημοσιεύσεις στίχων στο περιοδικό Αρμονία και το 1918 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή του, με τίτλο Τραγούδια σε μοντέρνους σκοπούς. Συνεργάστηκε με διάφορα αθηναϊκά περιοδικά, όπως τα Γράμματα (Αλεξάνδρειας), Βωμός, Αλεξανδρινή Τέχνη, Απόλλων, Μούσα, Κριτική και Τέχνη, Αργώ, Ελεύθερα Γράμματα και άλλα, όπου δημοσίευσε ποικίλα κείμενα, υπογράφοντας άλλοτε με το πραγματικό του ονοματεπώνυμο και άλλοτε με το ψευδώνυμο Άρις Ίσαντρος. Ασχολήθηκε επίσης με την πεζογραφία (Τρεις νύχτες ηδονής, 1927), το θέατρο (Το δράμα της κοκαΐνης, 1928) και το δοκίμιο. Το 1928 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων για το μονόπρακτο έργο Παραμονή Πρωτοχρονιάς, που έγραψε από κοινού με τον Κωστή Βελμύρα. Το λογοτεχνικό έργο του Χάγερ–Μπουφίδη τοποθετείται από τους μελετητές της λογοτεχνίας στο χώρο της λογοτεχνίας του Μεσοπολέμου, ειδικότερα στην νεορομαντική και νεοσυμβολιστική τάση της, και παρουσιάζει έντονα στοιχεία πεσιμισμού, κοσμοπολιτισμού και επιρροές από το καβαφικό έργο και γάλλους συγγραφείς όπως ο Verlaine και ο Francis Jammes. Εργογραφία (πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις) Ι.Ποίηση • Τραγούδια σε μοντέρνους σκοπούς, 1918. • Τα μοντέρνα και το καινούργιο μανιφέστο, 1919. • Τα Ιωνικά κι οι ανοιξιάτικες αγάπες, 1922. • Δέκα ποιήματα, 1930. • Η δεύτερη ζωή, έκδοση Κύκλου, 1935. • Αυτοβιογραφία, 1942. • Τα παράλληλα, 1946. ΙΙ.Θέατρο • Η νύχτα · Δράμα μονόπραχτο, 1916. • Με τα μάτια της αγάπης · Δράμα εις πράξιν. Χαλκίδα, χ.χ. (ekebi.gr)