Νικόλαος Χάγερ-Μπουφίδης, «Χλωμές κυρίες..»

Χλωμές κυρίες, σε ντιβάνια ξαπλωμένες,
όλο νωχέλεια, και χάρη, κι εμορφιά,
μοιάζουν εμένα οι σκέψεις μου οι κουρασμένες
μες στ’ Άτονα του Τώρα Δειλινά…

Και η ψυχή τους είναι ξεχασμένη
μες στη βαριά την ευωδιά που είν’ απλωμένη

στην κάμαρα, και στους παράξενους καπνούς…
… Μόλις μπορούν να ξεχωρίσουν κάτι Σκιές,
κάτι σαν οπτασίες μακρινές,
που ξεπροβάλλουνε μισόσβηστες θαμπές.

Μορφές του Πόθου, της Λαγνείας…. ― Υποκρισία
και σαρκασμός στα χείλη. Στο ύποπτό τους
το βλέμμα, η Ταπεινή Ανησυχία… ―
(Και οι κυρίες χαμογελάνε στ’ όνειρό τους…)

Μορφή του Έρωτα και της Αγάπης. Οπτασία
λευκή, θλιμμένη, με τον Πόνο μες στο βλέμμα…
(Μα οι Κυρίες ψιθυρίσαν: «Να ‘ταν ψέμα;…»
κι αναστενάξανε σε κάποια νοσταλγία).

Αγνή και χαμηλοβλεπούσα, η Οπτασία
της Ελπίδας προχωρεί διπλά κι αργά.
Όμως, απότομα, προφταίνει η Ανία
και την σκεπάζει με τα μαύρα της φτερά…

(Και οι Κυρίες δεν την αντικρίσαν,
και τα μάτια τους γυαλίζουν ως δακρύσαν…)

…Χλωμές κυρίες, σε ντιβάνια ξαπλωμένες,
όλο νωχέλεια, και χάρη, κι εμορφιά,
μοιάζουν εμένα οι σκέψεις μου οι κουρασμένες
μες στ’ Άτονα του Τώρα Δειλινά…
~
Περιοδικό Αλεξανδρινή Τέχνη, Χρονιά Α’, Δεκέμβρης 1926, τεύχος 1ο
πηγή

 

Ο Νίκος Χάγερ-Μπουφίδης (1899-1950) γεννήθηκε στην Αθήνα και καταγόταν από τον πατέρα του από τη Γερμανία. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Πάτρα και στη συνέχεια έζησε με την οικογένειά του στο Κάιρο της Αιγύπτου, όπου τέλειωσε τη σχολή Lycee Francais. Μετά το τέλος των σπουδών του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, και πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και στον εμφύλιο διώχτηκε και φυλακίστηκε στις φυλακές Χατζηκώστα για τα αριστερά πολιτικά του φρονήματα. Πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο της λογοτεχνίας το 1916 με δημοσιεύσεις στίχων στο περιοδικό Αρμονία και το 1918 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή του, με τίτλο Τραγούδια σε μοντέρνους σκοπούς. Συνεργάστηκε με διάφορα αθηναϊκά περιοδικά, όπως τα Γράμματα (Αλεξάνδρειας), Βωμός, Αλεξανδρινή Τέχνη, Απόλλων, Μούσα, Κριτική και Τέχνη, Αργώ, Ελεύθερα Γράμματα και άλλα, όπου δημοσίευσε ποικίλα κείμενα, υπογράφοντας άλλοτε με το πραγματικό του ονοματεπώνυμο και άλλοτε με το ψευδώνυμο Άρις Ίσαντρος. Ασχολήθηκε επίσης με την πεζογραφία (Τρεις νύχτες ηδονής, 1927), το θέατρο (Το δράμα της κοκαΐνης, 1928) και το δοκίμιο. Το 1928 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων για το μονόπρακτο έργο Παραμονή Πρωτοχρονιάς, που έγραψε από κοινού με τον Κωστή Βελμύρα. Το λογοτεχνικό έργο του Χάγερ–Μπουφίδη τοποθετείται από τους μελετητές της λογοτεχνίας στο χώρο της λογοτεχνίας του Μεσοπολέμου, ειδικότερα στην νεορομαντική και νεοσυμβολιστική τάση της, και παρουσιάζει έντονα στοιχεία πεσιμισμού, κοσμοπολιτισμού και επιρροές από το καβαφικό έργο και γάλλους συγγραφείς όπως ο Verlaine και ο Francis Jammes. Εργογραφία (πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις) Ι.Ποίηση • Τραγούδια σε μοντέρνους σκοπούς, 1918. • Τα μοντέρνα και το καινούργιο μανιφέστο, 1919. • Τα Ιωνικά κι οι ανοιξιάτικες αγάπες, 1922. • Δέκα ποιήματα, 1930. • Η δεύτερη ζωή, έκδοση Κύκλου, 1935. • Αυτοβιογραφία, 1942. • Τα παράλληλα, 1946. ΙΙ.Θέατρο • Η νύχτα · Δράμα μονόπραχτο, 1916. • Με τα μάτια της αγάπης · Δράμα εις πράξιν. Χαλκίδα, χ.χ. (ekebi.gr)