Βισλάβα Συμπόρσκα (Wisława Anna Szymborska), «Τέλος και αρχή»

Μετά από κάθε πόλεμο κάποιος πρέπει να καθαρίσει.
Αφού οποιαδήποτε τάξη από μόνη της δεν θα μπει.
Κάποιος πρέπει τα συντρίμμια να πάει στις άκρες των δρόμων,
για να μπορούν να περνούν από κει τα γεμάτα νεκρούς κάρα.
Κάποιος πρέπει να τσαλαβουτήσει στη λάσπη και τη στάχτη,
στις σούστες καναπέδων, στα θρύψαλα τζαμιών και αιματοβαμμένων κουρελιών.
Κάποιος πρέπει να σύρει ένα μαδέρι για να στηρίξει τον τοίχο,
να βάλει το τζάμι στο παράθυρο, να στερεώσει μια πόρτα στους μεντεσέδες της.
Δεν έχουν φωτογένεια όλα αυτά και χρειάζονται χρόνια πολλά.
Όλες οι κάμερες ήδη φύγαν και πήγαν στον άλλον τον πόλεμο.
Τις γέφυρες τις χρειαζόμαστε πάλι και τους σιδηροδρομικούς σταθμούς ξανά.
Τα μανίκια θα γίνουν κουρελόπανα από το πολύ δίπλωμα.
Κάποιος με τη σκούπα στο χέρι θυμάται ακόμα πώς ήταν πρώτα.
Κάποιος παρακολουθεί και το κεφάλι που δεν καρατομήθηκε κουνάει.
Ήδη όμως γύρω τους θα αρχίσουν να περιφέρονται άλλοι,
που όλα αυτά θα τους προκαλούν πλήξη.
Πού και πού κάποιος ακόμα θα σκάβει κάτω από την κουβέντα
φαγωμένους απ’ τη σκουριά ισχυρισμούς
και θα τους μεταφέρει στη στίβα των υπολειμμάτων
Εκείνοι που ήξεραν τι έγινε εδώ και γιατί, πρέπει να δώσουν τη θέση σε εκείνους
που ξέρουν λίγα, και λιγότερο από λίγα, και τελικά, τίποτα.
Στο χορτάρι, που σκέπασε τις αιτίες και τα αποτελέσματα,
κάποιος πρέπει να ξαπλώσει με ένα στάχυ στα δόντια του
και να χαζεύει με απορία τα σύννεφα.
~
μετάφραση: Ιακώβ Σιμπή

πηγή