Πάμπλο Νερούδα (Pablo Neruda), «Ωδή στο κρεμμύδι»

Απλόχερα
προσφέρεις
της φρεσκάδας σου τη σφαίρα
παρανάλωμα να γίνει
στο τηγάνι,
και στη φλόγα το λαδιού
τα κρυστάλλινα κομμάτια σου
σγουρά φτερά να γίνουν  από χρυσάφι.

Το ίδιο θα υμνήσω και πόσο
ξυπνάς τον έρωτα της σαλάτας
λες και ο ουρανός κατεβαίνει
αφού σε ντύνει σαν κομψό χαλάζι
ψιλοκομμένη καθαρότητα πέφτει
πάνω στα ημισφαίρια της ντομάτας.
Παρόλα αυτά προσιτό είσαι
στα χέρια του λαού,
ραντισμένο με λάδι,
πασπαλισμένο
με μια πρέζα αλάτι,
σβήνεις την πείνα του εργάτη
μετά από μέρας σκληρή δουλειά.

Αστέρι των φτωχών,
καλή νεράιδα,
τυλιγμένο είσαι
σε λεπτεπίλεπτο χαρτί,
από το χώμα αναδύεσαι
αιώνιο, άθικτο, αγνό
σαν αστρική σπορά,
και όταν σε κόβει
το μαχαίρι της κουζίνας
το μοναδικό χωρίς πόνο δάκρυ
χύνεται.
Μας κάνεις να κλαίμε δίχως καημό.
Έχω υμνήσει κάθε ύπαρξη, κρεμμύδι,
αλλά για εμένα εσύ είσαι
πιο όμορφο
και από ένα πουλί
με εκτυφλωτικά φτερά,
στα μάτια μου εσύ είσαι
σφαίρα ουράνια, κύπελλο πλατινένιο
χορός ακίνητος
της ανεμώνης του χιονιού
και της γης το άρωμα ζει
μέσα στην κρυστάλλινή σου φύση.
~
απόδοση: Μαργαρίτα Παπαγεωργίου
πηγή - πρωτότυπο κείμενο