Γιάννης Κοντός, «Στο ακρωτήριο του κρεβατιού»

Τι θάλασσες περάσανε ή χτυπήσανε
αυτό το κρεβάτι. Βόρειες, νότιες,
θερμές παγωμένες. Με θύελλα,
με άπνοια, με φιλιά ή κωπηλατώντας
μαζί σου στην ακρογιαλιά, στην άκρη
του ξύλου του αθώου επίπλου.

Κάτω βράχια και σπασμένα κορμιά
ζωντανά που θέλουν ν’ ανέβουν

πάλι πάνω στο οροπέδιο, στο αλώνι,
στα μονόχρωμα, στα μονόχνοτα σεντόνια, στη φωλιά.

Οι εποχές δεν αλλάζουν τη βλάστηση
του τοπίου. Τα ίδια φυτά φύονται πάντα
χαμηλά, κυρίως καλαμιές και βρύα,
σαν ξεχασμένες σκέψεις. Βλέπω το βυθό.
Βλέπω ταινίες (όνειρα τα λένε άλλοι).

Οι τέσσερις γωνίες του δωματίου
τινάζουν αέρα, ο οποίος ανακατεύει
τα σύννεφα και το φως του ταβανιού,
και έρχεται θύελλα, θαλασσοταραχή.
Αστραπές αυλακώνουν τις κουβέρτες.
Το μαξιλάρι το παίρνει για λίγο το κύμα.

Προσπαθώ να σώσω το ραδιόφωνο
(γιατί μου χρησιμεύει ως ασύρματος).
Το κομοδίνο και οι καρέκλες βουλιάζουν,
επιπλέουν τα προσωπικά μου αντικείμενα.
Σπάει και το μοναδικό κυπαρίσσι.

Ούτε φανταζόμουνα, όταν διάβαζα γεωγραφία,
ότι θα κατοικούσα στο ακρωτήριο
της Καλής Ελπίδας –χωρίς ελπίδα,
ότι θα πήγαινα τόσο μακριά.

Με αυτά κι άλλες αναπολήσεις μαλακώνει
ο καιρός, περνάει η θύελλα.
Τότε πιάνω το γόνατό σου, το μισό φεγγάρι,
τη μέση σου, χορδή τόξου,
και βαδίζω επί των υδάτων.
~
Από την ποιητική συλλογή Πρόκες στα σύννεφα, εκδ. Κέδρος, 1999

(εξαντλημένο σε κάθε αναζήτηση)

ευχαριστώ την Αγγελική Κ. που μου έστειλε το ποίημα
τίτλοι του ποιητή

 

Ο Γιάννης Κοντός (Αίγιο, 1943 – Αθήνα, 2015) ήταν Έλληνας συγγραφέας, ραδιοφωνικός παραγωγός και μεταφραστής. Σπούδασε οικονομικά και εργάστηκε ως ασφαλιστής. Μεταξύ 1971-1976 διατήρησε, μαζί με τον Θανάση Νιάρχο, το βιβλιοπωλείο "Ηνίοχος", σημείο συνάντησης λογοτεχνών και διανοούμενων κατά τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με ποίηση το 1965, και με το πρώτο του βιβλίο, το 1970. Έχει εκδώσει δεκαπέντε ποιητικά βιβλία, δύο βιβλία με πεζά κείμενα ("Τα ευγενή μέταλλα", τ. 1 και 2), και τρία βιβλία για παιδιά. Ποιήματα και κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες. Το 1973 πήρε τη χορηγία του Ιδρύματος Ford. Επί σειρά ετών ήταν συνεργάτης του ραδιοφώνου καθώς και των εκδόσεων "Κέδρος". Είχε κατά διαστήματα συνεργαστεί με περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού καθώς και με το "Το Βήμα της Κυριακής". Το 1980 κυκλοφόρησε δίσκος με μελοποιημένα ποιήματά του από τον συνθέτη Νίκο Καλλίτση, με τον τίτλο "Απόπειρα". Είχε γράψει κείμενα για σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους. Τον Απρίλιο του 1992 εκδόθηκε μια επιλογή ποιημάτων του με τίτλο "Όταν πάνω από την πόλη ακούγεται ένα τύμπανο", σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, εικονογραφημένη από τον ζωγράφο Δημήτρη Μυταρά. Το ενδέκατο βιβλίο του, "Πρόκες στα σύννεφα", 1999, είναι μια ανθολόγηση όλων των ποιητικών του βιβλίων, που έκανε ο ζωγράφος Γιάννης Ψυχοπαίδης, την οποία συμπλήρωσε με 20 χαρακτικά. Δίδασκε σε σχολή θεάτρου. Το 1998 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή "Ο αθλητής του τίποτα". Το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου.