Ορέστης Λάσκος, «Το Ταμ-Ταμ»

Πότε θα φθάσουμ’ επιτέλους στο Ταμ-Ταμ;
Τόσος καιρός που ξεκινήσαμε
Και πάντα-πάντα προχωρούμε,
Κι ακόμα στο Ταμ-Ταμ να φτάσουμε!..

— Μα γιατί τόσο αργοπορούμε;
Μήπως τυχόν κάναμε λάθος στην πορεία μας
σαν ξεκινούσαμε,ή μήπως είν’ αλήθεια αυτό που ακούσαμε,
πως δεν υπάρχει πουθενά Ταμ-Ταμ;

— Όχι, δεν είναι δυνατό,
μήτε το πρώτο ναν σωστό
μα μήτε ακόμα πιο πολύ και τ’ άλλο…
Ταμ-Ταμ υπάρχει… και θα πάμε δίχως άλλο.
Αχ! Το Ταμ-Ταμ είναι μια χώρα ξωτική!..

Εκεί
παντοτινά η ευδαιμονία κατοικεί.
Στα δάση της τα τροπικά,
που χορωδίες πουλιών λαλούν γλυκά,
παθητικά,
στεφανωμένοι με λουλούδια
νέοι και νέες
κάτω απ’ τις πλατύφυλλες τις μπανανιές
ψάλλουν γυμνοί στον έρωτα τραγούδια!..

Εκεί,
στη χώρα αυτή τη μαγική
μέσα στην άγνωστη Αφρική,
που ‘ναι σπαρμένοι οι δρόμοι της με μύρια
μπριλιάντια και διαμάντια και ζαφείρια,
κι είναι τα σπίτια της μαλαματένια,

Εκεί
μέρα και νύχτα και πρωί
παντοτινά κυλά η ζωή
με δίχως πόνο, δίχως πλήξη, δίχως έννοια!
Αχ ναι, σ’ αυτή
τη Χώρα την Ονειρευτή
που τόσο τόσο λαχταράμε
θα πάμε!

— Μα Θε μου, ποιοι ‘ναι αυτοί που μπρος μας φάνηκαν
με ρούχα ξεσκισμένα, ματωμένα,
και πρόσωπα χλωμά και κουρασμένα;
Μήπως τυχόν είναι ζητιάνοι που ζητάνε
«βοήθεια» απ’ τους διαβάτες που περνάνε;

Αλίμονό μας, Όχι.

Δεν είναι αυτοί ζητιάνοι που ζητάνε
«βοήθεια» απ’ τους διαβάτες που περνάνε,
Είν’ εξερευνητές ωσάν κι εμάς κι αυτοί,
που χρόνια ψάξανε παντού να βρούνε
τη Χώρα την Ονειρευτή,
και ράκη τώρα μας πληροφορούνε
πως δεν υπάρχει πουθενά Ταμ-Ταμ!

— Και τώρα εμείς, ΕΜΕΙΣ, τι θ’ απογίνουμε;
Μήπως εδώ για πάντα θα μείνουμε,
ή μήπως πάλι πίσω θα γυρίσουμε;
Όχι, ούτε το ‘να ούτε τ’ άλλο, αλλά
θα συνεχίσουμε σαν πρώτα την πορεία
με την τρελή, θεότρελη υποψία
πως ίσως να μην έψαξαν καλά.
~
Ημερολόγιον Πάργα 1935, Αλεξάνδρεια
Ευχαριστώ την κ. Αγγελική Κ. που μου έστειλε το ποίημα 

Ο Ορέστης Λάσκος (Ελευσίνα, 1907 - Αθήνα, 1992) ήταν Έλληνας ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, ποιητής και θεατρικός επιχειρηματίας. Η ποσοτικά τεράστια (και άνιση) κινηματογραφική παραγωγή του, επισκίασε άλλες πλευρές του δημιουργικού ταλέντου του Λάσκου και, ιδιαίτερα, την ποίησή του. Ποίηση και κινηματογράφος βρίσκονταν σε σύγκρουση στον Λάσκο: όταν καταπιανόταν με το ένα, κατά κανόνα παραμελούσε το άλλο, όπως φαίνεται και από τις χρονολογίες της κινηματογραφικής παραγωγής του, σε σύγκριση με εκείνες των ποιητικών εκδόσεών του. Κατά βάθος ήταν, όπως είχε παρατηρήσει ο Αιμίλιος Χουρμούζιος, ένας ποιητής "που κρυβόταν θεληματικά πίσω από τον θεατρίνο".  Ασχολήθηκε με τη σύνθεση ποιημάτων από τα εφηβικά κιόλας χρόνια του. Την εποχή που ήταν ηθοποιός στο ελαφρύ θέατρο, συνήθιζε να απαγγέλλει τα έργα του στο κοινό "με τη βροντώδη φωνή του". Φαίνεται πως αυτήν την πρακτική τη διατήρησε κι αργότερα και, πιθανότατα, η δημόσια απαγγελία ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του Λάσκου ως ποιητή.  Εξέδωσε αρκετές ποιητικές συλλογές σε μια περίοδο διάρκειας 40 ετών, από το 1934 έως το 1974. Το 1942 νυμφεύθηκε την τραγουδίστρια Στέλλα Γκρέκα, με την οποία χώρισε το 1947. Δεύτερη σύζυγός του, από το 1960 έως το θάνατό του, υπήρξε η ηθοποιός Μπεάτα Ασημακοπούλου.