Παύλος Σιδηρόπουλος, «Πάτμου και Βλαβιανού γωνία»

Τούτη η γωνιά που αιμορραγεί
και τούτη η πέτρα της που εξέχει
σαν μια ορθάνοιχτη πληγή
είναι μονάχα η γειτονιά μου.
Χάσκει ανέγγιχτη και απείραχτη
στον μανιασμένο στρόβιλο
όπου σαρώνει γενιές και θύμισες μαζί.

Κι έρχεσαι ξάφνου εσύ
να μ' οδηγήσεις που να με πας;
Αυτό το σπίτι που μου δείχνεις δεν το ξέρω.
Εδώ ήταν του Μπάρμπα-Λάμπρου οι νερατζιές
Αυτόν τον ασφαλτωμένο δρόμο που πατάς
δεν τον γνωρίζω.
Κι αυτήν την κρυσταλλένια πόρτα
με τα ροζέ τα μάρμαρα.
Προχτές τη γκρέμισα πέτρα προς πέτρα
-σ' αυτό με βοήθησε κι ένα παλιό Ναουσέικο κρασί-
και πίσω της ξανάχτισα
εκείνο το χαμένο σπίτι με τις επάλξεις και τα φοινικόδεντρα.
Μια κρυσταλλένια πόρτα.
Μια φωνή:«Μπα σε καλό σου νεαρέ». Ο θυρωρός.
«Τι θέλεις και χαζεύεις τόσην ώρα»;  Ο θυρωρός.
Ο θυρωρός της συνοριακής πόρτας
μεταξύ της χίμαιρας και της πραγματικότητας.
Των δέκα μαζεμένων χρόνων μου
όταν γευόμουν χουρμαδιές στα φοινικόδεντρα.
Ο χώρος τώρα πια του ανήκε.

 

(Βλαβιανού 13 και Πάτμου ήταν η διεύθυνση του πρώτου σπιτιού στο οποίο διέμενε ο Παύλος στα Πατήσια, όταν ήταν έξι χρονών)

~
από τη συλλογή Έχω μια θλίψη για τα μακρινά αριστουργήματα, Εκδ. Opportuna, 2018
πηγή

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος (Αθήνα, 1948 – Αθήνα, 1990) ήταν Έλληνας στιχουργός, συνθέτης, τραγουδιστής και ηθοποιός. Από την πλευρά της μητέρας του, Τζένης, ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της πεζογράφου και παιδαγωγού Έλλης Αλεξίου και της Γαλάτειας Καζαντζάκη, λογοτέχνιδος και πρώτης συζύγου του συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη. Ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα στο ντουέτο Δάμων και Φιντίας και συνεργάστηκε επίσης με τα Μπουρμπούλια, καθώς και με τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους της ελληνικής ροκ μουσικής σκηνής και το άλμπουμ του Φλου που συνηχογράφησε με το συγκρότημα Σπυριδούλα από τα χαρακτηριστικά ηχογραφήματα του είδους.  Ο Σιδηρόπουλος δεν έγραψε μόνο στίχους, αλλά και ποιήματα, ημιτελή θεατρικά έργα καθώς και κείμενα με πολιτικές και φιλοσοφικές απόψεις. Διάβαζε, ιδιαίτερα ποίηση, αλλά και φιλοσοφία. Έχει σημασία να αναφέρουμε πόσο καθοριστικές υπήρξαν για τον στιχουργό-ποιητή Παύλο οι επιρροές του από το κίνημα της αμερικανικής beat λογοτεχνίας (κυρίως από τον Allen Ginsebearg, κατά τον ίδιο τον Παύλο), χωρίς ν’ αφήσουμε εκτός, τη λεγόμενη rock subculture με βασικότερο εκφραστή της τον Lou Reed. Δεν έλειπαν ακόμη οι στιχουργικές παραπομπές του Παύλου σε σημαντικούς Έλληνες ποιητές: στον Μανώλη Αναγνωστάκη, τον «Ποιητή της Ήττας», στο κομμάτι του, «Οι σοβαροί κλόουν» από το Φλου. Αγαπούσε ιδιαίτερα τον Σεφέρη, τον οποίο θεωρούσε ποιητή παγκόσμιας εμβέλειας, τον Οδυσσέα Ελύτη για την ελληνικότητα της γραφής του, τον Τάκη Σινόπουλο, το Νίκο Καρούζο, και από τη νεότερη γενιά τον Γιώργο Χρονά και τον Δημήτρη Βάρο. Επίσης ανέφερε ως συνειδητή επιρροή του τον Διονύση Σαββόπουλο και τη στιχουργική του, επειδή στην ηλικία των 20 ετών ήταν ο μόνος άνθρωπος που εξέφρασε τις υποψίες του για το κοινωνικό περιβάλλον στην Ελλάδα. Ώριμος πια ο Σιδηρόπουλος, το Σεπτέμβριο του 1990 θα πει σε συνέντευξη στον Μισέλ Φάις για το περιοδικό ΗΧΟΣ & Hi-Fi: «Νιώθω περισσότερο στιχουργός παρά μουσικός.». Φράση του Παύλου που μέσα σε δυο αράδες συνοψίζει όλη του την οπτική για αυτό το σημαντικό κομμάτι της δημιουργίας του. Πέθανε σε ηλικία 42 ετών.

Ποιητική συλλογή: Έχω μια θλίψη για τα μακρινά αριστουργήματα, Εκδ. Opportuna, 2018. 

pavlos-sidiropoulos.gr/Βιογραφία