Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ (Hans Magnus Enzensberger), «Το τσίγκινο πιάτο»

Τα πάντα έχουν ειπωθεί για τη φτώχεια:
πως είναι ανυποχώρητη, γλοιώδης, σκληρή
και πως δεν αφορά κανέναν εκτός από τους ίδιους τους φτωχούς.
Είναι πληκτική.
Τόσο πολυάσχολη που δεν της μένει χρόνος
για να παραπονιέται πως είναι πληκτική.
Σαν τη βρωμιά, τη συναντάς στα κατακάθια.
Είναι μεταδοτική, δύσοσμη, ένας μπελάς σκέτος.
Εντύπωση προκαλεί πως είναι πανταχού παρούσα.
Σα να υπήρχε ανέκαθεν.
Οι ιδιότητές της είναι θεϊκές.
Φιλεύσπλαχνοι και άγιοι την αναζητούν.
Καλόγεροι και καλογριές της ορκίζονται αιώνια πίστη.
Όλους τους υπόλοιπους, που μια ζωή τρέχουν να της ξεφύγουν,
τους προλαβαίνει στην επόμενη γωνιά του δρόμου,
ασυγκίνητη, μεγαλοπρεπής,
με το τσίγκινο πιάτο στο χέρι.
~

από το βιβλίο Η ιστορία των νεφών Και άλλα ποιήματα, εκδ. Πανοπτικόν, 2016
Μετάφραση: Γιώργος Πρεβεδουράκης
πηγή