Χριστίνα Παρασχά, «Άμυνα»

ένα πρωί
θα ανοίξω διάπλατα
το παράθυρο του δωματίου μου
και με τα δυο μου χέρια
θα τραβήξω
μακρυά το ένα πλευρό
του θώρακός μου
από το άλλο 

 
θα ξεκολλήσω
την καρδιά μου
από τη θέση της
και θα την πετάξω μακρυά
μαζί της και τα τρία εσύ
που έχουν κολλήσει πάνω της
σαν βδέλλες
 
θα αρπάξω μια σκούπα
να καθαρίσω ό,τι απολύματα
αναμνήσεων κατακάθυσαν
στο κούφιο κεφάλι μου
κι αν φυσάει άνεμος
και τις ξαναφέρει πίσω
θα τις κάψω το δίχως άλλο
 
μια σακοράφα θα χρειαστώ
κι έναν σπάγγο να σφίξω γερά
το στήθος μου πάλι
μπόλικο μπετό για το τείχος
ηλεκτροφόρα καλώδια
κι ένα θεριό σαν την Λερναία Ύδρα
να κόβει όποιο κεφάλι
προσπαθήσει να σκαρφαλώσει
παλιό ή νέο
κι εγώ από μακρυά
θα απολαμβάνω
να μην νιώθω τίποτα

πηγή το ιστολόγιο της ποιήτριας