(1).jpg)
.png)
Ένα δύο τρία τέσσερα πέντε έξι επτά οκτώ εννέα
δέκα φτου και βγαίνω…
αλλά όλο και το ανέβαλα
όλο και γραπωνόμουν στον κορμό του δέντρου
σε αβέβαιες κινήσεις της ψυχής
στο αβέβαιο τέλος ναρκοληπτικού παραμυθιού.
Εφηβεία, ξενύχτια, έρωτες, συμβίωση, παντρειά, παιδί,
σπίτια, αυτοκίνητα, δάνεια, διαζύγιο, συναντήσεις φίλων
ξανά παιδί, δουλειά, ανεργία, ξανά δουλειά τετράωρο,
γέρασα πια… Ένα δύο τρία τέσσερα πέντε έξι επτά οκτώ εννέα
δέκα φτου και βγαίνω…
αλλά όλο και μπέρδευα την σειρά των αριθμών
μια ύπνο μια ξύπνιο, μια εδώ μια εκεί, μια πάνω μια κάτω
ζαλίστηκα από το σκαμπανέβασμα, βρες τον πρίγκιπα,
σε βρήκε η κακιά μάγισσα, έπεσα και εγώ να κοιμηθώ
μπας και ησυχάσω…
πώς περάσαν 100 χρόνια!
Ένα δύο τρία τέσσερα πέντε έξι επτά οκτώ εννέα
δέκα φτου και βγαίνω…
Όχι δεν βγαίνω!
Εδώ θα κάτσω,
πάνω στον τοίχο με το μέτωπο κολλημένο σαν σʼ εξώφυλλο βιβλίου.
Δεν βγαίνω σου λέω!
Αρκετά κοιμήθηκα τόσα χρόνια
τώρα θέλω
να μετρώ
να μετρώ
να μετρώ
μέχρι να κοιμίσω
τους παραμυθάδες όλου του κόσμου!
~
Θεσσαλονίκη, Οκτώβρης 2011/biennale
πηγή
δέκα φτου και βγαίνω…
αλλά όλο και το ανέβαλα
όλο και γραπωνόμουν στον κορμό του δέντρου
σε αβέβαιες κινήσεις της ψυχής
στο αβέβαιο τέλος ναρκοληπτικού παραμυθιού.
Εφηβεία, ξενύχτια, έρωτες, συμβίωση, παντρειά, παιδί,
σπίτια, αυτοκίνητα, δάνεια, διαζύγιο, συναντήσεις φίλων
ξανά παιδί, δουλειά, ανεργία, ξανά δουλειά τετράωρο,
γέρασα πια… Ένα δύο τρία τέσσερα πέντε έξι επτά οκτώ εννέα
δέκα φτου και βγαίνω…
αλλά όλο και μπέρδευα την σειρά των αριθμών
μια ύπνο μια ξύπνιο, μια εδώ μια εκεί, μια πάνω μια κάτω
ζαλίστηκα από το σκαμπανέβασμα, βρες τον πρίγκιπα,
σε βρήκε η κακιά μάγισσα, έπεσα και εγώ να κοιμηθώ
μπας και ησυχάσω…
πώς περάσαν 100 χρόνια!
Ένα δύο τρία τέσσερα πέντε έξι επτά οκτώ εννέα
δέκα φτου και βγαίνω…
Όχι δεν βγαίνω!
Εδώ θα κάτσω,
πάνω στον τοίχο με το μέτωπο κολλημένο σαν σʼ εξώφυλλο βιβλίου.
Δεν βγαίνω σου λέω!
Αρκετά κοιμήθηκα τόσα χρόνια
τώρα θέλω
να μετρώ
να μετρώ
να μετρώ
μέχρι να κοιμίσω
τους παραμυθάδες όλου του κόσμου!
~
Θεσσαλονίκη, Οκτώβρης 2011/biennale
πηγή
Η Αναστασία Γκίτση γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Υπ. Διδάκτωρ θεολογίας. Αποφοίτησε με άριστα από το τμήμα Θεολογίας του Α.Π.Θ και συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στον τομέα της «Οικουμενικής Θεολογίας».Με πλήρη υποτροφία από το Βατικανό σπούδασε την γαλλική γλώσσα στο C.L.A. (Besancon της Γαλλίας). Υπότροφη του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κων/λεως εκπόνησε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Centre Orthodoxe du Patriarcat Oecuménique (Chambésy – Ελβετία). Είναι καθηγήτρια θεολογίας στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση από το 2005. Αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά Βακχικόν (τακτική στήλη «εξ αφορμής») Charity (τακτική στήλη "potetris") και έντυπα περιοδικά Σύναξη, Θεολογία άλλα. Άρθρα, μελέτες, μεταφράσεις και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους, εφημερίδες, περιοδικά (ελληνικά και ξένα), και ανθολογίες. Τίτλοι βιβλίων: Κορίτσι Των Σκοτεινών δασών (Μπαρμπουνάκης, 2010). Ξέρω! Είναι κάπως αργά… (Παρατηρητής, 2000)
