(1).jpg)
.png)
Το έλεγα!
Από την πρώτη κιόλας πινελιά το έλεγα.
Δεν μου πάει το κόκκινο
με τέτοια σκουριά τόσων σελίδων πάνω μου
από πάππου προς πάππου η ιστορία
το κόκκινο δεν μου ταιριάζει.
Βάλε λίγο λευκό
να μην ξεχωρίζω στο πράσινο του δάσους
ούτε το δισκάκι μου με τα φρούτα
ούτε η κάπα μου. Κυρίως αυτή
λευκή να την κάνεις
νʼανεμίζει στου λευκού το τίποτα
μιας σελίδας δίχως μαμάδες και πεθερές.
Τους παλιούς τους λύκους εξάλλου τους σιχάθηκα
με την δήθεν φοβέρα τους και τα δόντια μασέλα
με κούρασαν τα γαμψά νύχια και η βραχνή φωνή.
Ναι! χίλιες φορές να χάνομαι
σε άχρωμους ιστότοπους νέου παραμυθιού
με δάση καλώδια κι ήχους ηλεκτρονικούς
να πηδώ από το ένα chatroom στο άλλο
δίχως κλειδιά και πόρτες ξύλινες
να βλέπω μέσα από την κλειδαρότρυπα του FB στιγμές αγνώστων
νʼαπλώνομαι στον καναπέ μου δίχως λύκους και αρπακτικά…
Λευκό, χίλιες φορές λευκό του πάγου
του γλυπτού
να μην δίνω στόχο
να βλέπω να μην με βλέπουν
να σχολιάζω να τους μπλοκάρω
μόνη
μόνη
μόνη
μόνη
(με μόνη συντροφιά την νέα μου κάπα…
που από εμένα την ίδια με προστατεύει!)
~
Θεσσαλονίκη, Οκτώβρης 2011 / biennale
πηγή
Από την πρώτη κιόλας πινελιά το έλεγα.
Δεν μου πάει το κόκκινο
με τέτοια σκουριά τόσων σελίδων πάνω μου
από πάππου προς πάππου η ιστορία
το κόκκινο δεν μου ταιριάζει.
Βάλε λίγο λευκό
να μην ξεχωρίζω στο πράσινο του δάσους
ούτε το δισκάκι μου με τα φρούτα
ούτε η κάπα μου. Κυρίως αυτή
λευκή να την κάνεις
νʼανεμίζει στου λευκού το τίποτα
μιας σελίδας δίχως μαμάδες και πεθερές.
Τους παλιούς τους λύκους εξάλλου τους σιχάθηκα
με την δήθεν φοβέρα τους και τα δόντια μασέλα
με κούρασαν τα γαμψά νύχια και η βραχνή φωνή.
Ναι! χίλιες φορές να χάνομαι
σε άχρωμους ιστότοπους νέου παραμυθιού
με δάση καλώδια κι ήχους ηλεκτρονικούς
να πηδώ από το ένα chatroom στο άλλο
δίχως κλειδιά και πόρτες ξύλινες
να βλέπω μέσα από την κλειδαρότρυπα του FB στιγμές αγνώστων
νʼαπλώνομαι στον καναπέ μου δίχως λύκους και αρπακτικά…
Λευκό, χίλιες φορές λευκό του πάγου
του γλυπτού
να μην δίνω στόχο
να βλέπω να μην με βλέπουν
να σχολιάζω να τους μπλοκάρω
μόνη
μόνη
μόνη
μόνη
(με μόνη συντροφιά την νέα μου κάπα…
που από εμένα την ίδια με προστατεύει!)
~
Θεσσαλονίκη, Οκτώβρης 2011 / biennale
πηγή
Η Αναστασία Γκίτση γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Υπ. Διδάκτωρ θεολογίας. Αποφοίτησε με άριστα από το τμήμα Θεολογίας του Α.Π.Θ και συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στον τομέα της «Οικουμενικής Θεολογίας».Με πλήρη υποτροφία από το Βατικανό σπούδασε την γαλλική γλώσσα στο C.L.A. (Besancon της Γαλλίας). Υπότροφη του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κων/λεως εκπόνησε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Centre Orthodoxe du Patriarcat Oecuménique (Chambésy – Ελβετία). Είναι καθηγήτρια θεολογίας στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση από το 2005. Αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά Βακχικόν (τακτική στήλη «εξ αφορμής») Charity (τακτική στήλη "potetris") και έντυπα περιοδικά Σύναξη, Θεολογία άλλα. Άρθρα, μελέτες, μεταφράσεις και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους, εφημερίδες, περιοδικά (ελληνικά και ξένα), και ανθολογίες. Τίτλοι βιβλίων: Κορίτσι Των Σκοτεινών δασών (Μπαρμπουνάκης, 2010). Ξέρω! Είναι κάπως αργά… (Παρατηρητής, 2000)
