Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς (William Butler Yeats), «Τα φαντάσματα»

Εφόσον με τον χλευασμό παρέχεται ασφάλεια,
μίλησα και του λόγου μου για κάποια εμφάνεια.
Διόλου δεν δυσκολεύτηκα να γίνω από τους πειστικούς
και να δειχτώ αληθοφανής στους τάχα λογικούς
εκ φύσεως καχύποπτος μπροστά στο βλέμμα της συνήθειας
μα και μπροστά στων θαρραλέων το μάτι ή και το δολερό της αήθειας.

Φαντάσματα έχω δει ίσαμε τώρα δεκαπέντε – όχι σ’ όνειρο
κι απ’ όλα το χειρότερο: ένα πανωφόρι κρεμασμένο στον καλόγερο.

Τίποτα μισερό δεν βρήκα τόσον ωραίο
όσο την σχεδιασμένη από καιρό, μισερή μου μοναξιά,
μέσα της μένω ξάγρυπνος μισή νυχτιά
με κάποιο φίλο πνευματώδη και γενναίο
με την θωριά ποτέ να μην μου το δηλώνει
οσάκις η περίσταση δυσνόητο με φανερώνει.

Φαντάσματα έχω δει ίσαμε τώρα δεκαπέντε – όχι σ’ όνειρο
Μα το χειρότερο: το άδειο πανωφόρι στον καλόγερο.

Του γέροντα του ανθρώπου η λιγοστή χαρά
γίνεται πιο βαθειά μέρα τη μέρα που περνά
κι η αδειανή καρδιά του ξεχειλίζει σαν ποτήρια
όμως ποθεί η ρώμη της να μην τελειώνει
γιατί νυχτερινό σκοτάδι την κυκλώνει
καθώς ανοίγεται στου τρόμου τα μυστήρια.

Φαντάσματα έχω δει ίσαμε τώρα δεκαπέντε – όχι σ’ όνειρο
μα πάνω απ’ όλα το χειρότερο: το πανωφόρι στον καλόγερο.

~
μετάφραση: Δημήτρης Κοσμόπουλος
πηγή